‘t Is dus toch vanavond om ¼ voor 8, want Westmalle komt om ¼ ovr 12 aanzetten voor een 1e flesje.
Hij heeft zowaar een broodje bij zich, terwijl ik ‘m nog nooit iets heb zien eten. Z’n kop staat echter op zorgen.

‘Dit is dus misschien wel de laatste keer?’ vraag ik ‘m.
‘Ja, om ¼ voor 8 moet ik een praatje maken met de wijkagent op ‘t buro.’
‘Wordt zoiets dan door de politie geregeld?’
‘Ja, je moet toch stevig in je schoenen staan. Een beetje support van een wijkagent die achter me staat, kan ik dus wel gebruiken. Kijk; ik kan kiezen, maar ik ga liever de bajes in dan dat ik op straat rond blijf hangen.’
Z’n gezicht krijgt weer de zorgelijke uitdrukking: ‘Ik heb ff haast.’

Later op de dag komt-ie nog een keer langs. ‘t Is wat drukker in de zaak; ik kan niet zomaar een gesprek met ‘m aangaan, want anderen staan te wachten. Een kort moment kruisen onze blikken elkander. Ik zie een stille verwachting in ‘m opgloeien, waarachter een grote paniek lijkt schuil te gaan. ‘t Lijkt alsof-ie een woord van mij verwacht.
Als-ie z’n biertje pakt om de zaak te verlaten, durf ik eindelijk: ”t Gaat nu niet al te best, geloof ik?’
‘Nee, ‘t gaat helemaal niet.’
Waarschijnlijk zal ik nooit te weten komen wat niet gaat, want Westmalle, die eigenlijk Frank heet, moet plaats maken voor de volgende klant.

Ik zal ‘m missen, deze Frank, maar ik weet dat er andere gebruikers voor hem in de plaats komen. & Er zullen andere verhalen volgen van andere reakties op andere situaties.

Maar we zullen ‘m missen in Zijperspace, ook al weten we dat ‘t beter is.