Ik word wakker & heb ‘t gevoel dat ik ruzie heb gemaakt vlak voor slapen gaan. Een donkere wolk hangt over m’n gemoed, alsof ik een aframmeling heb gehad. Vandaag wil ik niet de wereld in, omdat iedereen me aan zal kijken, wetende dat ik op m’n sodemieter heb gekregen afgelopen nacht.

Maar ik kan me niet iets soortgelijks herinneren; er schiet me niet te binnen dat ik een vervelende conversatie heb gevoerd. Noch ‘t idee schokkende dromen tot me te hebben genomen. Ok, er werden 3 mannen door ‘t hoofd geschoten, maar dat lag aan de sterk overheersende thriller-sfeer die nu 1maal bij dit genre dromen hoort. & Tuurlijk blijven die beelden zo af & toe terugflitsen, maar dat kan toch niks te maken met ‘t sluimerend chagrijn dat m’n hoofd beheerst?

M’n darmen lijken er ook zin in te hebben. Licht brandend verlangen ze naar niets anders dan rust; de 4 boterhammen die voor ze klaar liggen in de keuken, schijnen ze zich zo fanatiek mogelijk tegen te willen verzetten. Liever nog willen zij, net als m’n hoofd, hun inhoud legen.

M’n hoofd zal opgezadeld blijven met z’n bagage, zal de dag door moeten draven, zonder de last te zien die zo zwaar drukt. De notie is er wel wat meegedragen wordt, maar vanaf ‘t moment dat ‘t meevervoerd moest worden ‘t zicht erop ontnomen.

We gaan zeer rustig de dag opbouwen & hopen dat we ‘t einde halen.

Fase 1 in Zijperspace.