Komende 4 Maart wordt ‘t de 5e verjaring van mijn laatste knipbeurt (dat ik op die datum 1 jaar geleden in de ziektewet terechtkwam heeft er niets mee te maken; geen samson-effect hier in ieder geval).
Er is inmiddels minder aanwas tov verlies van haar. De grijze zijn net zo hard onderhevig aan zwaartekracht als wat er aan kleur nog over was daar bovenop m’n kop.

Dus dacht ik, al feiten combinerend: misschien toch maar die datum vieren door me een uitstraling aan te meten die wat dichterbij komt bij wat mijn broers ondertussen al jaren koesteren (scheerapparaat in de aanslag, of noemen ze ‘m liefkozend tondeuse?).

Als ik echter aan een kapper denk, z’n frummelende handen, aan ‘t geduld dat ik zal moeten betrachten, ‘t onverdraaglijke stilzitten, de lichte dwang van kopje links, rechts, voorover, maar bovenal de onvermijdelijke jeuk die slechts verdwijnt na ettelijke douchebeurten…

Misschien moet ik deze verjaringen maar niet vieren. Me wellicht ietwat voorbereiden, vaker de lange haren stofzuigen, een afscheidsceremonie evengoed voorbereiden & me minder verheugen op mooie getallen als 5 & 1.

Aldus sprak Twitter in Zijperspace…
(Incl correcties)