Hoewel?
‘Wat is mooier?’ begin ik me af te vragen, nadat ik een gedoodverfde winnaar heb zien verliezen. Hem geestelijk zie instorten & onderwijl omringd zie met ondersteuning & aandacht van coaches & medeschaatsers. De desillusie, de opbeurende taal van een andere eeuwige verliezer (tot afgelopen weekend), de tranen, ‘t hangen aan andermans lichamen, ‘those are the losers’ plots duidelijker meegezongen lijkt als dat andere zinnetje.
Hoe dubbel is ‘t om juist mee te gaan in dat tranendal van verliezen & ‘t toch als mooi te ervaren.

Waar liggen de uiterste grensen van schoon in Zijperspace?