Elke nacht word ik wel gedwongen ‘t bed tijdelijk te verlaten om de wc te visiteren. Ik vind ‘t verschrikkelijk: je wordt uit die heerlijke comfortabele toestand gehaald, moet de kou induiken met niet meer dan een onderbroek aan, om vervolgens terug in je bed te moeten ontdekken dat je de slaap niet meer kan vatten.
Dat laatste blijkt uiteindelijk meestal wel mee te vallen: ik voel me weliswaar klaarwakker bij ‘t opnieuw in bed duiken, maar vaak duurt ‘t volledige bewustzijn niet meer dan 5 minuten.

Behalve vanochtend om 6 uur, met nog 2½ uur slaap te goed. Tot vlak voor 8-en heb ik wakker gelegen. Ik heb zelfs de overgang van ‘t klokje naast m’n bed kunnen registreren naar 7:58, 7:59 & 8:00 uur (ik ben nog steeds te lui om ‘m op wintertijd te zetten). Toen was ik dus al een uur wakend, maar blijkbaar zo wakker dat ik er zelfs m’n ogen bij openhield.

De tijd zou nuttig besteed zijn als ik m’n gedachten op dat moment hier op ‘t beeldscherm had kunnen overbrengen. Onderwerp na onderwerp doemde op in m’n hoofd, die werden omgezet in stukjes, verdeeld in volzin na volzin. Een begenadigd schrijver met inspiratie voor vele boekdelen (blogdelen?; nee, klinkt flauw) lag daar in mijn bed, balend dat-ie niet kon slapen. Bij ‘t opstaan zou er van die verloren tijd geprofiteerd kunnen worden doordat de blog eindelijk met bloemrijke epistels gevuld zou worden, was de compenserende gedachte ten aanzien van ‘t wakende leed.

Zoals vermeld viel ik omstreeks 8 uur weer in slaap & werd 20 minuten later wakker dan gepland. & Die 3 kwartier slaap was genoeg om ‘t werkgeheugen van m’n hersens bijna volledig te wissen. Slechts een enkel sprankje van een idee was overgebleven van de wervelwinden gedachten die me veel te lang uit slaap hadden gehouden.

Binnenkort worden de hersens rechtstreeks verbonden met Zijperspace, zodat u niks meer zult missen.