Afgelopen nacht de videorecorder aangezet om de docu over Sven Nykvist te tapen. ‘t Beeld & geluid liet ik ondertussen op de achtergrond evengoed m’n kamer binnen stromen. Ik zat nog steeds achter de comp; leek me beter later pas te kijken naar ‘t programma. Dat betekende wel dat de zweedse taal in m’n hoofd doordrong zonder dat ik alles verstond van wat er gezegd werd. Een paar keer ben ik opgestaan om kijkend naar de beelden toch ‘t geheel te kunnen vatten. Bijv bij de momenten dat Bergman in beeld was, of toen er beelden van z’n films kwamen, waarbij ‘t geluid me bekend voorkwam, of ‘t moment dat ik geroerd werd door de zweedse taal.

Tijdens ‘t eten vanavond besloot ik, na afloop van ‘t journaal, ‘t programma te bekijken. & Tot m’n verbazing merkte ik dat ik geëmotioneerd er van raakte, de tranen lagen klaar achter m’n oogkassen. Dat hoor je niet te hebben bij een docu over een cameraman, bedacht ik. & Kon me ondanks die ontnuchterende gedachte er niet toe zetten verder te kijken.

Ik weet dat ‘t deels aan de zweedse taal ligt: ook gisteravond werd ik uit een soort heimwee getrokken tot ‘tgeen gezegd werd: ‘t perfecte stockholmsvenska dat zangerig zakelijk beelden van Nykvist omschreef. Beelden die, 2e reden, behoorden bij de voor mij meest indrukwekkende films, die de genoegdoening toendertijd bleken te zijn voor mijn studie zweeds. & 3e Reden misschien ook wel: de man die ‘t zo onnavolgbaar, tot dat moment, allemaal in beeld had gebracht, had nu een aanval van afasie achter de rug, was ouder geworden, was begonnen te versterven.
Nee, nog steeds onnavolgbaar: niemand heeft ooit zo mooi op ademtempo de diepste zieleroerselen in een acteur weten te leggen, slechts geholpen door licht.

Ik laat de docu nog ff rusten.

We stellen de versterving stiekem uit in Zijperspace.