Na afloop van de sinterklaasviering was ik vaak hevig teleurgesteld. Ik had weer ‘ns minder kado’s gekregen dan m’n broers. Tot jankens toe moest ik daar bericht van doen. M’n sint-viering was volledig vergald. & Daarmee de dagen erna.
M’n moeder bleef maar tegen me zeggen dat ik toch een heel groot kado had gehad.
1 Groot kado!
Dat hadden m’n broers immers niet. Die hadden allemaal kleine kadootjes. Sint had vast veel meer geld aan mij uitgegeven dan aan de rest.
Maar ik kon slechts kwantitatief de stand bijhouden. Ik had te weinig uit kunnen pakken. Er waren mij te weinig kado’s aangereikt. De hele tijd ging de aandacht naar degenen die wel aan ‘t uitpakken waren. Ik kreeg te weinig aandacht. Vond ik.
Stilletjes kwijnde ik gedurende de avond weg op m’n stoel. Steeds meer teruggetrokken op m’n stoel. Ik & mezelf. & Onder m’n stoel slechts dat ene kado. & Een chocoladeletter. Maar die kreeg iedereen.
Zogauw ‘t eindelijk afgelopen was, vertrok ik naar boven, ging ergens sjachrijnen, maar speelde in geen geval met m’n nieuwe aanwinst.
Ik was een ondankbaar joch, realiseerde ik me maar wat vaak achteraf.

M’n neefjes & nichtjes hadden vandaag de middag van ‘t jaar.
‘De mooiste dag van ‘t jaar, behalve dan je eigen verjaardag,’ zoals ik gewoonlijk pleeg te zeggen.
Bij mij thuis vierden we ‘t. Voor ‘t 1st bij mij. ‘t Festijn had ondertussen overal plaatsgevonden, behalve bij mij & m’n jongste broer. Na vandaag hebben we dus alleen nog Marc te gaan.
2 Volle dagen voorbereiding betekende ‘t voor mij. Boodschappen doen, speciale inkopen in huis halen, de was, de afwas, ‘t toilet, de vuilnis. Cd’s in ‘t daarvoor bestemde rek. Stofzuigen. 2 Volle dagen kostte ‘t. & Nog ‘ns 1 dag om die sores uit m’n hoofd te zetten.
Vooral dat laatste was noodzakelijk. Ik heb ‘m ergens tussenin gepropt. Ik weet nl weer hoe groot mijn hekel aan opruimen is. Om ‘t opruimen te voorkomen is de vuilniscontainer voor m’n huis goeddeels gevuld met prul & prullaria waar ik in de loop van de jaren de nutteloosheid van ben gaan inzien. Vooral vanmiddag groeide ‘t besef van hun waarde.

M’n vader voelde zich na afloop van de kado’s niet zo lekker. Vooral vanwege de doorstane drukte, wisten we. Al die schreeuwende kinderen om hem heen. Hij nam plaats in de voorkamer; een beetje afgezonderd van de rest. M’n moeder hield ‘m zoveel mogelijk gezelschap. Indien zij ff weg was, zat hij met een schaapachtige blik te kijken naar de ontwikkelingen in m’n woonkamer. Mond open, ogen wagenwijd. Hij had totaal geen overzicht & wachtte tot m’n moeder die weer zou scheppen. Ik zat er ong 2 meter vandaan, ook op afstand van de drukte. Ik heb m’n leven lang al Parkinson, dacht ik.

De kinderen waren klaar, kregen een bord eten voorgezet. Net iets eerder dan de volwassenen. Waarna ze de onoverzichtelijkheid van hun veelheid aan kado’s konden aanschouwen. & Omstebeurt kwamen ze uithuilen bij Pa of Ma.
Ze waren moe, beseften de ouders. ‘t Was tijd om naar huis te gaan.

Ik kwijnde weg in m’n hoekje, ergens ver weg in Zijperspace; gelukkig maar.