Vroeger schreven we ‘t woord stiekem als ‘stiekum’. Dat was heel gewoon. Iedereen deed ‘t. Je kon je niet voorstellen dat er een andere mogelijkheid was. Stiekum. Zo schreef men ‘t, op ‘t moment dat je leerde lezen & schrijven, simpel als wat.

Ik weet niet meer wanneer men, of eigenlijk: wanneer ik besloten heb om ‘stiekem’ te schrijven. Wanneer heb ik ‘t besluit genomen me te voegen naar de rest? & Wat deed de rest besluiten dat ‘t niet meer anders kon?

Wellicht stond ‘t te baldadig. Kum. Dat laatste stukje ‘kum’. Daar kon de nette burgerbevolking niks mee. Daar werd te veel fantasie mee aangesproken. Of een broeinest van ongehoorzaamheid. Want zo zie ik ‘t uiteindelijk: stiekum is pas écht stiekum.
Je gehoorzaamt niet aan de regels dmv stiekum. Je hoort er net niet bij. Je bent net te klein, te uitzonderlijk, te dwars; er wordt nog niet naar je geluisterd als je stiekum hanteert.

Maar plots merkte ik, zonder dat ik ‘t in de gaten had gehad, dat ik ook overgestapt was. Ik was blijkbaar ook een grens overgegaan. Een stapje te veel naar volwassenheid had ik gezet. Ik mocht blijkbaar niet meer van mezelf stiekum schrijven.
Ik kwam er alleen pas jaren later achter. Toen ‘t al te laat was. Stiekem was inmiddels stiekem. Ik kon al niet meer anders.

Men conformeert. Men wordt ertoe gedwongen te conformeren. Als men niet conformeert, wordt men gezien als moeilijk. Dwars. Kinderlijk. Eigengereid. Maar vooral moeilijk.
Zo werd ‘t van de week letterlijk ‘voor de wind’ gezegd. Door iemand die zelf de schijn ophield niet te willen conformeren. Hij stelde zichzelf voor als kunstenaar. Maar kende de spelling van ‘t woord stiekum niet meer.

Alles moet ‘tzelfde blijven, vooral voor hen die niet kunnen begrijpen van hoe te ontsnappen aan een harnas dat knijpt, lucht wegneemt. Zulke personen willen dat iedereen dezelfde gevangenis beleeft als dat zij meemaken.

Ik schrijf stiekum. Ik heb besloten dat weer te doen. & Ik schrijf &. Net als dat ik ‘t schrijf. Ik kan niet anders. Ik kan me niet voorstellen dat ik nog kan leven als ik niet de mogelijkheid heb de tijden te herbeleven dat ik nog stiekum kon zijn.

Anders heeft Zijperspace geen recht van bestaan.