Ik heb ‘t gehad. In 2 weken tijd 6 avonden de deur uit is een beetje te veel van ‘t goede. Dat hoeft van mij niet meer zo zeer. Ik trek me liever weer terug in m’n kluizenaarsbestaan: alle avonden in m’n 1tje thuis. & Slechts de wijde wereld tijdens m’n werk.
”t Is echt ongelooflijk,’ zei ik vrijdags tegen m’n collega, ‘hoeveel mooie vrouwen je kan tegenkomen op een donderdagavond in Paradiso.’
‘Tsja,’ zei ze potteus, ‘waarom denk je dan dat ik zo vaak uitga? Zou je ook vaker moeten doen. Misschien kom je nog ‘ns iemand tegen.’
‘Nee, ik blijf liever thuis. Ik wil er geen moeite meer voor doen.’
Na afloop van ‘t optreden dat ik op maandagavond in ‘t Concertgebouw bijwoonde, zat ik met de altviool wat na te drinken.
‘Wat meteen opvalt als je in de zaal zit, is dat ik met m’n 38 jaar zo’n beetje de jongste ben van ‘t voltallige publiek,’ zei ik ‘m. Hoewel ik bij mezelf moest bekennen dat ik 2 personen had gezien die zeer duidelijk jonger oogden. ‘Voelt ‘t niet vreemd dat je op zo’n avond, eigenlijk elke keer als je met je kwartet optreedt, voor een groep bejaarden speelt?’
‘Daarom vind ik ‘t ook zo’n verademing om met Morcheeba op te treden,’ antwoordde hij, ‘dan komen al die 10-ers na afloop op me af om me te complimenteren met m’n spel. Al die jonge meisjes willen dan opeens een handtekening. Da’s heel wat anders dan de bejaardensoos in de kleedkamer van ‘t Concertgebouw.’
Gisteravond had ik als afsluiting van deze roerige periode een feest van Judith. Mensen van mijn leeftijd waren over ‘t algemeen uitgenodigd. Ofwel iets ouder. Eindelijk zou Judith een groots feest geven, zo was de bedoeling. Maar slechts een enkeling kwam opdagen. & Die enkeling had zich enorme moeite moeten getroosten om oppas voor de kinderen te regelen.
Er werd wel gedanst, maar zelfs dat vond te laat plaats. Toen ‘t zover was, waren enkelen reeds op huis aangegaan, vanwege ‘t ontbreken van sfeer. De vloer was zelfs tijdens ‘t dansen leeg te noemen.
Al enkele dagen hangt er een herfstblaadje buiten. Als ik door de achterramen de tuin in kijk, hangt-ie in de rechterbovenhoek van ‘t totaalbeeld. Alsof ‘t aan moet geven welke omroepvereniging mij dit voortovert.
Ogenschijnlijk lijkt ‘t nergens aan vast te zitten; de spinnewebdraden zijn door ‘t tegenlicht niet te ontwaren. ‘t Wappert daar op de wind, totaal los van ‘t balkon er vlak boven & de muur ernaast. ‘t Hangt, meer dan meedeinen op de natuurelementen doet ‘t niet. Eigenlijk had ‘t allang al op de grond moeten liggen, net als alle andere herfstigheden, maar ‘t vertikt ‘t om zich over te geven aan die vergetelheid. ‘t Lijkt alsof ‘t liever ergens tussenin wil blijven hangen.
Zo voelt ‘t ongeveer in Zijperspace.