Er zit regelmaat in. & ‘t Lijkt ook alsof ik ‘t aan voel komen. Dat ‘t zichzelf aankondigt. Da’s dan een schrale troost, op ‘t moment dat ik me in die toestand bevind. Zou ik me er niet druk om hoeven maken. Zou ik snappen waar ‘t door komt, dat ‘t slechts iets lichamelijks is, net als bij vrouwen.

Niets is minder waar, blijkt terwijl ik me begeef in die meerdaagse ongesteldheid van welbevinden. Een paar dagen dat niets lijkt op wat ‘t is, ‘t altijd minder/kleiner of juist meer/grootser is dan anders. Alles emotioneert, voelt hard, of xtra zacht, net naar gelang m’n tranen in m’n hoofd de gelegenheid krijgen de kop uit te knallen. Alsof ‘t een harde dan wel zachte doorgang behoeft.

Niet dat iemand dat te zien krijgt.

Want we zijn zeer mans evengoed in Zijperspace.