‘Ik vroeg of-ie nog wat wilde drinken,’ vertelde m’n ex, ‘ging vervolgens wat halen in de keuken. Toen ik terugkwam stond-ie opeens in vol ornaat in z’n onderbroek. Of eigenlijk was ’t niet eens een onderbroek. ’t Was een brede band om z’n middel met aan een touwtje een zakje er aan hangend om z’n goedje in op te bergen. ’t Paste nog maar net.’
Ik was nog jaloers. Ik zat nog in die fase. Ik wist dat ’t niet al te lang meer zou duren, dat ik dat gevoel snel voorbij zou zijn, maar op dat moment was ik nog jaloers.
‘& Wat toen? Wat deed-ie?’ vroeg ik.
‘Nou niks. Hij zei dat-ie er klaar voor was. We konden beginnen, zei hij.’
‘Wat deed jij?’
Ik wilde ’t er uit hebben. Een bekentenis. Een dolksteek. De fatale. Zodat ’t definitief zou sterven.
‘Ik schrok me dood. Ik stond daar in de deuropening & kon 1st niets doen. Zoiets had ik niet verwacht. Ik was alleen maar heel kort in de keuken geweest & nou stond er een bijna naakte vent voor me. Maar op een gegeven moment zei ik ‘m dat-ie weg moest gaan. Dat ik er niet van gediend was. “Maar je weet toch dat we ’t allebei lekker zullen vinden,” zei hij. Die gozer is knettergek.’
‘& Toen ging-ie weg?’
‘Ja, toen ging-ie weg.’
Een jongen met blonde krullen. Groot. De broer van die andere. Maar ik wist niet wie ze bedoelde.

Pas op z’n begrafenis bedacht ik dat ’t Erik wel ‘ns had kunnen zijn.
Zoals-ie in de huiskamer had staan schreeuwen. Ouders op vakantie, pornofilms in de videorecorder.
Gegeneerd had ik me teruggetrokken in de keuken. Onder ’t mom dat ik ’t eten moest bereiden. Af & toe wierp ik een blik, om de situatie in te kunnen schatten. Om te weten of de buren mee konden kijken.
‘Kom op, zeg,’ zei ik, ‘doe in ieder geval de gordijnen dicht.’
‘Ach man, die mensen willen toch ook wel ‘ns een verzetje,’ zei Erik. ‘Gun ze dat toch.’
Waarop hij de acteurs weer ging aanmoedigen. Luidkeels.
‘O ja, doe maar met je tongetje. Doe maar. Doe maar. Je kan ’t wel. Ik heb ’t ook in je vorige film gezien.’
Om dat te vervolgen met: ‘& Nou gaan we ‘t ‘ns eventjes van een heel andere kant bekijken.’
Waarop hij de tv op z’n kop wilde zetten. Om de details beter te kunnen zien. Ik ben uit de keuken komen lopen om ‘m dat te beletten.
‘Ok, spoelen dan maar. Volgende scène. Kijken of ’t nog past.’

Of ’t nog past. Alles moest passen. Een bloemenvaas bier. Die moest ook passen. De bloemen werden speciaal voor de verjaardag van Erik verwijderd. Goed schoongemaakt, de vaas, diende ’t als Erik’s verjaardagsbeker. 2 Liter paste er in. Inclusief schuim. De traditionele 2 vingers. Daar stond Erik op.
‘Kijk eens,’ zei hij. ‘Wat een mooi vaasje bier ik heb gekregen. Wil jij ook een slokje?’
Je had geen tijd om te antwoorden. Want Erik bedacht zich alweer.
‘Nee, dit is mijn cadeautje; dat hoor ik niet met anderen te delen. Hé, barman! Barman! Geef Ton even een babyvaasje op mijn rekening. Ik ben jarig.’
Alsof men dat nog niet wist.
‘& Doe mij er ook nog maar 1tje,’ zei hij, waarna hij zijn bloemenvaasje achterover sloeg.
Na 3 verjaardagscadeautjes werd Erik stil. Hij ging hangen tegen de muur. In de hoek hing een foto van ’t graf van Jim Morrisson. Erik’s held.
‘Hé, Jim. Ik ben er, hoor. Ik kom bij je.’

Jim werd 27. Erik ook. Want hij wilde niet ouder worden dan z’n held.
Maar eigenlijk denk ik dat-ie dat op dat moment vergeten was. Hij was ’t kwijt. Toen-ie een elektriciteitsmast in Spanje beklom. & Langzaam, heel langzaam naar beneden viel.
Quint, m’n broer, die had liggen dutten in ’t gras naast de mast, ging kijken. Hij zag meteen dat Erik dood was. Z’n neus stond scheef, zei hij later. Z’n hele gezicht stond scheef. Dat was niet meer te repareren.
‘Quint, kijk ‘ns hoe hoog,’ had-ie nog geroepen.
‘Erik, doe normaal,’ had Quint gezegd & had z’n ogen gesloten gehouden.

Toen sliepen wij zelf ook, in Zijperspace, terwijl Erik z’n ogen uiteindelijk ook maar sloot.