‘t Is een beetje mijn grootste irritatie van de laatste tijd: mensen die de winkel in komen lopen, mij daarbij als 1e voorbijgaand, maar op m’n instigatie van gedag zeggen niet reageren.
‘t Zijn voor ‘t merendeel toeristen die mij straal voorbijlopen. Waarschijnlijk uit onzekerheid van de vreemde taal & omgeving. Misschien dat ze ook wel ‘t gevoel hebben lichtelijk in te breken door zich te begeven op grondgebied van iemand anders, zonder daar iets tegenover te stellen, zoals door bijv iets te kopen. Ze voelen zich betrapt in hun kaike-kaike-nie-kôpuh-gedrag.

Ik zeg luid ‘Hallo’, wat toch een vrij internationale wijze van begroeten is; slechts de spanjaarden verbuigen dat tot ‘hola’. Mocht dat niet werken, probeer ik ‘t nogmaals met ‘Hai’. Heeft men dan nog niet gereageerd, dan schakel ik bij ‘t verlaten van de winkel over op een niet te vermijden ‘Bye-bye’, recht in ‘t gezicht.

Laatst liep een spaanse toerist me vanaf de deur tot aan de trap (ong 3 meter) tegemoet, zonder me aan te kijken. Meteen bij binnenkomst weerklonk m’n ‘Hallo’, die ik tot 3 keer toe herhaalde. Op een gegeven moment stond-ie nog geen ½e meter van me vandaan. Ik boog m’n hoofd lichtjes voorover, zodat m’n ogen wat meer in de richting van die van hem stonden, stak m’n hand lichtjes tot wuiven op, & zei nogmaals: Hallo.
‘t Grappige was dat de jongen nu zelf ook de hand bij de wedergroet gebruikte, wat ‘t geheel een wat potsierlijke indruk gaf. Maar ach, ik had m’n groet binnen.

& Gister nog kwam er een stel de zaak binnen, stilletjes, zonder een woord te zeggen, die ik ondanks ‘t mij negeren toch levendig met ‘Hallo’ vergastte. Misschien dat ‘t aan de andere klanten lag die voor me aan de toonbank stonden, dat ‘t niet tot ze doordrong dat ‘t voor hen bestemd was, was m’n veronderstelling. Dat betekende dat er niets anders voor mij op zat dan ze met m’n afscheidsgroet te overdonderen.
1st Kwam de vrouw naar beneden lopen. Terwijl ik achter de toonbank stond, dicht bij de uitgang, keek ze me recht aan, met een vriendelijke glimlach. Een glimlach ter groet, zo leek ‘t.
Dit kon niet meer fout gaan, dacht ik, dus luidkeels klonk m’n ‘Bye bye’.
De vrouw liep me voorbij zonder iets te zeggen.

Haar man, die de weg naar buiten nog moest ondernemen, zou door mij tot groeten worden gedwongen, was m’n besluit. Op een zelfde manier kwam hij voorbij de toonbank: lichte glimlach met blik naar mij gericht. ‘Bye bye’, zei ik.
Wederom niks. Slechts de glimlach die wegdraaide.

Verbijsterd over zo’n gebrek aan waardering voor ‘t amsterdams winkelpersoneel, waarvan ik toch voor de toerist een representant ben, stond ik daar. Zo’n recht-in-de-bek-groet kan toch niet geweigerd worden, ook al spreekt men de engelse taal niet voorbeeldig. Bijna iedereen ter wereld weet wat de groet betekent & zal ‘m kunnen beantwoorden. Dit was dus met recht hoogst onbeschoft gedrag.

In deze verwondering keek ik nog ff naar buiten, waar ‘t stel nog stond te bediscussiëren over wat nu te gaan doen. Dat kon ik niet horen; zijzelf ook niet. Dat moest ik nl opmaken uit de gebarentaal waarop ze aangewezen waren om met elkaar te communiceren.

Soms zouden zelfs gedachtes zich stil moeten houden in Zijperspace.