& Als ik straks kleine Martijn de waarheid moet zeggen, over dat wat ‘t leven is, hoe ’t zich opbouwt, verhoudt, wat er van overblijft, waar ’t naartoe gaat, dan moet ik ‘m gaan vertellen dat ’t niets dan flarden zijn, mistflarden die uit elkaar wijken, waardoor ’t lijkt alsof je steeds duidelijker kunt zien, dat de horizon zich verwijdt, maar achter je blijkt ’t steeds minder doorzichtig te worden, momentopnames die als gapende gaten hooguit een doorkijk bieden in wat je zelf zoal kunt verzinnen om je leven vulling te geven, dat je uiteindelijk niet anders doet dan weerkeren naar ’t punt dat je nog van niets wist.

‘Best wel spannend, hè?’ zegt Roswitha.
Ik voel een lach zonder geluid kirrend door m’n keel schrapen. Een kriebel die m’n schouders licht omhoog heft.
‘Ja, mevrouwtje, best wel spannend.’
’t Kan elk moment gebeuren. Ik heb me al door mensen laten inlichten dat ’t nu binnen 48 uur moet gaan plaatvinden. Mensen die er verstand van hebben, meer weten dan ik. & Ik ben een boodschapper die z’n wijsheid richting Roswitha verbreidt, dat wat ik van horen zeggen heb.
Samen zijn we 2 wachtenden, die niets anders kunnen dan over de telefoon elkaar weetjes te brengen. We praten onze tijd vol, legen ’t onderwerp tot ’t niets meer te bieden heeft & herhalen ons dan nog maar een keer.
‘Best wel spannend, hè?’

‘Meneertje, ’t is gebeurd,’ klinkt ’t later.
& Dan niet meteen weten wat er dan gebeurd kan zijn. 2 Ademhalingen nodig hebben om te realiseren waar ’t over gaat.
‘O ja,’ dringt ’t tot me door, ‘is ’t gebeurd?’
‘Ja, ik ben tante.’

Gebaartjes schieten me te binnen die ik nog nimmer heb gedaan. Een vinger die kietelt onder haar kin, o zo zachtjes, dat ’t warm voelt in ‘t topje van m’n vinger.

Ze vertelt maar & vertelt maar. Ze vertelt over Martijn & dat zij dacht, dat zij droomde dat ’t Eva zou zijn, afgelopen nacht. Dat ‘t 3 uur was, of ¼ over 3, ik weet ’t volgende moment al niet meer hoe laat, dat ’t een fijn cadeau is voor haar moeders verjaardag, vandaag op haar verjaardag oma te worden, dat ze er naartoe wil, gaat kijken of ze morgen eerder uit haar werk die kant op kan vertrekken.

& Ik, ik ben ongemerkt gaan staan. Dat kan ik ook nog wel vertellen, ooit, dat ik me plots realiseerde dat daar waar ik 1st aan ’t zitten was plots mezelf terugvond in staande houding, eigenlijk op & neer huppend, van standbeen naar standbeen, een pasje links, een pasje rechts & om beurten weer terug, tot ik de muur, m’n leuning van daarnet, weer voel.

Maar ach, waarom zou hij dat later willen weten, een hem nog onbekende man, die met een telefoon in de hand, aan z’n oor, een beetje heen & weer banjert. Omdat dit ‘t enige zal zijn dat ik me van ’t gebeuren, van de 1e ademhaling van ’t kleinood wist te herinneren?

& Zij, zij, ik hoor haar lachen door de zinnetjes heen, vertelt me alles wat haar te binnen schiet, meer dan in mij geherbergd kan worden. Ik aanschouw mezelf een plaatje van hoe ze zich zit te verkneukelen, hoe haar lach haar wangen kleurt, haar ogen bijeen knijpt tot dunne tere spleetjes, een kuiltje in haar wang, ach ik heb vingers te kort om dat alles zachtjes te duiden, te aaien, langzaam mezelf binnen laat glijden om niet te vergeten.
Misschien niet te vergeten.

& Omdat ik verteld heb waar ik ben, daar waar ik drinken kan, zegt ze me dat ik maar een biertje moet drinken op haar, op Martijn, waarop ik zeg dat ik dat zal doen, maar dat ik nog een vraag heb voordat ik op zal hangen, zeg ik haar.
Dat mag, laat ze merken, ik mag nog een vraag stellen.
‘Mag ik me dan oom noemen?’
‘Ja, jij bent nu oom, meneertje. Je bent een Oommeneertje,’ zegt ze.
Dat klinkt best wel goed.
Dus zeg ik: ‘Ik ben ’t Oommeneertje.’

& Ik loop naar binnen als we opgehangen hebben, met een kusje, ja, een kusje, ook voor Martijn, & een biertje voor Martijn, ja, & ik zeg tegen Peet die achter de bar staat: ‘Ik ben oom geworden.’
Ik zeg net niet Oommeneertje. Dat zeg ik niet. Dat weet zij alleen.

Dat hoeven we alleen maar met z’n 2-en te onthouden in Zijperspace.