Omstandigheid 1:
Ik heb de hele maand zonder geld gezeten. (Enigszins overdreven: ik had nog wel geld voor eten & drinken, kreeg zo af & toe wat fooi & doordat ik alleen maar werkte, had ik bijna geen tijd om dat beetje geld uit te geven. Uiteindelijk bleek ik bovendien de mededeling van de pin-machine verkeerd geïnterpreteerd te hebben: € 150,- is áltíjd ‘t maximum bedrag dat ik in 1 keer via pin op mag nemen. Aldus heb ik de laatste week de schade van niet spenderen redelijk in kunnen halen. Maar ‘t gaat om ‘t gevoel dat ik die andere weken had.)

Factor 2:
Tijdens m’n zelf-opgelegde studie van de literatuur die Ronald Giphart tot dusver schreef, kwam ik een mededeling tegen waarin Giphart beweerde dat ‘t Groot Synoniemenwoordenboek onontbeerlijk was voor een zichzelf respecterend schrijver. Ik moest toen denken aan ‘t Synoniemen Handboek van Jef Anthierens, dat mijn boekenkast akelig duidelijk schamel siert.

Gebeurtenis 3:
Ik heb enkele malen in een boekwinkel gestaan. Zonder geld. Alsof ik de hongerwinter had meegemaakt & de etalage van de banketbakker niet kon passeren zonder 5 minuten smachtend de gebakjes visueel af te lebberen.

Oorzaak 4:
Ik heb xtra veel gewerkt. Ik heb daardoor gister xtra veel geld mee naar huis kunnen nemen. Ik kan in ‘t weekend niet naar de bank om m’n geld veilig weg te leggen.

Aanleiding 5:
Ik passeer altijd een boekwinkel als ik brood ga halen.

Ik wist waar ik moest kijken. Dat soort boeken plaatsen boekhandels nl altijd achter de toonbank. Achter de rug van de verkopers. Naast ‘t van Dale Groot Woordenboek van de Nederlandse Taal in 3 delen. Naast ‘t Chronologisch Woordenboek. Naast de van Dale Idioomwoordenboek.

‘Nee,’ zeg ik, ‘jullie hebben ‘t van Dale Groot Synoniemenwoordenboek niet in huis.’
& Alsof ik niet zou weten hoe ‘t er uitziet, niet zou weten waar ‘t normaliter zou moeten staan, kijkt de dame in dienst achter haar rug naar de boeken uitgesteld in de wand.
‘Nee,’ zegt ze dan, ‘hij staat niet in de kast,’ waarop ze richting comp beweegt.
‘Jammer,’ zeg ik snel, voordat ze me opdringt dat ze ‘m voor mij zal bestellen, ‘dan zal ik ‘m ergens anders vandaan moeten halen. Ik heb ‘m vandaag nodig.’
‘t Is tenslotte een kwestie van leven & dood.
Maar ‘t trouwe boekendienstertje blijft staren op haar beeldscherm. Ik zie mij gedwongen nog een minuut in afwachting van welke mededeling zal gaan komen te blijven staan. Ik ben nou 1maal een beleefdheidsrakker.
‘Nee,’ volgt eindelijk de conclusie, ‘we hebben ‘m momenteel niet.’

Vervolgens heb ik 2 straten, oftewel 200 meter, de tijd om na te denken of ik m’n ontbijt nog 20 minuten ten dienste van de lekkere lettertrek zal uitstellen. & De dichtstbijzijnde betere boekhandel op zal gaan zoeken.

Wederom zelfde situatie. Achter de toonbank moet ik m’n blik werpen. & Me vooral niet af laten leiden door ‘t aangename uitzicht dat ‘t nog net de minderjarigheid ontgroeide helpstertje mij kan bieden.
‘Kan ik u helpen?’ luidt haar vraag.
‘Ja, ik wilde ‘t Groot Synoniemenwoordenboek hebben,’ zeg ik resoluut.
Wat een heerlijkheid om ‘s ochtends in de vroegte zo’n verzoek van € 72,- te doen. Alsof ‘t iets heel vanzelfsprekends is.
‘t Meisje zoekt. Ik wijs aan met de mededeling, de ook al zo vanzelfsprekende mededeling: ‘Naast ‘t van Dale Groot Woordenboek van de Nederlandse Taal. & Naast ‘t Chronologisch woordenboek,’ waarbij ik een teder-vrolijke glimlach lach.
Ik reken met haar af, m’n portemonnee met veel te veel geld tonend. Ja, ‘t is zaterdag vroeg in de ochtend & ik heb veel geld op zak; daarom ben ik bij jou, lijkt m’n portemonnee uit te stralen.

Ze stopt m’n 1209-bladzijden-tellende boek in een tas.
‘Lekker zwaar, hè?’ zegt ze, terwijl ze me ‘t overhandigt.
Als ik later groot ben, wil ik zo’n vrouw, bedenk ik me. Een vrouw die weet wat opperst genot is.
‘Daarom voel ik me ook zo voldaan als ik met dit soort boeken op huis aan ga.’
Ik leg ‘m voor in m’n bakje op de fiets. Naast ‘t verse Waldkornbrood.

Hoe schoon de ochtenden kunnen wezen in Zijperspace.