& Ik beloof: ik zal m’n leven beteren. Ik zal trachten een beter mens te worden. Aandacht voor anderen zal vanaf heden hoog in m’n vaandel staan. Vergeetachtigheid is iets dat toebehoort aan vroeger tijden. Waarachtig, oprecht, bezorgd, teder & voortvarend in ‘t beantwoorden van een ieders wensen zal vanaf nu m’n doel, m’n streven zijn in ‘t bejegenen.

Of zoals we vroeger zeiden, zacht & genegen tot de dames: ‘Ach, ik ben niet zo moeilijk…..

MAAR IK BEN ZEKER NIET MAKKELIJK.’

Waarna we de rug toekeerden. & Wachtten tot de tuut in de oren & andere lichaamsdelen afgelopen was.

Maar meestal zagen we ze dan niet meer terug.

Of we zeiden dat we de zoons van de slager waren.
‘Jullie kwamen altijd bij ons langs. Woonden jullie niet op ‘t 4e huis vanaf de hoek?’
‘Nee, de 5e,’ werd er dan geantwoord, ‘op nr 11.’
‘Ja, naast jullie woonde die vrijgezelle dame. Wij gingen nog wel ‘ns bij haar op bezoek.’
‘Nee, dat was 2 deuren verder.’
‘Ja, toch. Jij moet dan Pieter zijn. Of Peter. Nee, Peer.’
‘Nee, Pierre was m’n oudste broer.’

‘In welke stad was dat eigenlijk, toendertijd?’ vroegen we dan na afloop. ‘O nee, dat kan niet. Daar hebben we nooit gewoond.’

Maar ik beloof, zonder wederom af te gaan dwalen. Ik beloof, zonder onoprecht over te willen komen. Ik beloof, zo ‘s avonds laat, de mooiste tijd om de dag ervoor te vergeten. Ik beloof, ik heb helaas geen onderpand om ‘t beloven kracht bij te zetten. Ik beloof, klaar & helder. Je weet dat ik beloof & er zelf gelijk in geloof.

‘Mag ik ff met je dansen,’ vroegen we dan, terwijl ik lichtelijk verontrust m’n blik over ‘t lichaam van de vrouw liet gaan. Zeer licht verontrust. Zou ze ‘t wel uithouden?
Maar daar ging haar lichaam al. Haar benen schoten onder haar voeten vandaan. Of was ‘t andersom?
‘Maat houden!’ werd er geroepen.
Gierend gingen de vrouwen meestal tenonder. Niet laten kennen dat er geen maat te houden viel. Terwijl ‘t lichaam al de andere kant op werd gegooid. Of achterover. Keurig in de houding evengoed. De hand op de juiste plek, de schouder tegenover de schouder. Maar ze kon geen maat houden. Geen enkele vrouw zou dat kunnen. Terwijl de heupen opnieuw een oplawaai kregen om de benen nogmaals stereo van de grond te krijgen.
‘Ik zei toch: maat houden!’

Ik ga vanaf nu… Ik doe ‘t voortaan beter…. Ik weet dat ‘t anders kan…

U hoort van mij. Ik beloof. Ik zal volhouden te gedragen alsof ik beter kan. Ik zal niet spugen, liegen, vuilspuwen, vloeken, afbekken of beschimpen.

Ik ben eerlijk. Al veel langer dan ‘t begrip zich uitgevonden heeft. Ik zal je niet verlaten, noch mezelf. Ik weet wat goed voor ons is.

Of soms ook. Stond de broek ons op de knieën, achter de draaitafel, terwijl we luisterden naar wat men wilde horen.
‘Welk nr?’
‘Hoe spel je die naam?’
‘Wacht ff. Ik vraag ff of die misschien net is aangeschaft.’
‘Is dat ‘t nieuwe nr van the Smiths?’
‘Is jouw moeder dan ook zo dik?’
Dan vonden we ‘t weer tijd worden de broek op te trekken. & Hadden we ‘t singletje plots gevonden. Onder in de bak.

Ik blijf voortaan thuis in Zijperspace.