‘De officierskamer’ heet ‘t boek. Van Marc Dugain. Op de voorkant staat een foto van 4 gewonde militairen. Duidelijk van de WO I. De ene militair heeft een doek voor z’n ogen, de ander z’n oogleden gesloten, alsof er niks achter zit, de 3e zit in een rolstoel, nr 4 heeft z’n rug gekeerd naar de fotograaf. Stelt nog niet zoveel voor, deze foto, weet ik inmiddels.

Vanochtend wist ik niet of ik ‘t boek wel verder durfde te lezen. Ik was niet zo lekker wakker geworden, had eigenlijk nog wel een uur willen blijven liggen. Een sjachrijnig gevoel van gister leek me bovendien dwars te zitten.
De hoofdpersoon in ‘t boek was, op ‘t punt waar ik gisteravond m’n boek had neergelegd, net gewond geraakt, nog tijdens de 1e uren van de oorlog. Hij beschreef hoe zijn verwondingen op hem overkwamen, hoe andere mensen er op reageerden, wat de dokters er aan dachten te gaan doen.

Ik was al een beetje gewaarschuwd. Vlak voor de titelpagina was nog een foto geplaatst. Een groep mannen aan een eettafel. Stuk voor stuk keken ze ongegeneerd de camera in. & Daardoor toonden ze hun verminkingen. Of eigenlijk de afdekkingen daarvan. Lappen voor ogen, neus, ½e gezichten verborgen achter zwachtels, gezichten waarvan een groot deel van ‘t aangezicht verdwenen was. Hoewel deze foto meer dan de plaat op de voorkant een introductie geeft op ‘t verhaal dat verteld gaat worden, had men wijzelijk deze foto pas binnen in ‘t boek geplaatst. Omgeven door een kaft & titelbladen. Indien ‘t op de voorkaft had gestaan had ik ‘t boek waarschijnlijk niet aangeschaft.

Ik ben nog niet echt ver gevorderd in ‘t boek, maar juist die ene foto, tezamen met ‘tgeen de protagonist tot nog toe heeft meegemaakt, maakt ‘t boek intrigerend. Iemand wist mij bovendien te vertellen dat tijdens die WO I ongelooflijk veel mensen verminkt waren geraakt in ‘t aangezicht.

De hoofdpersoon liep daarnet langs de bedden die naast ‘m bezet waren geraakt, hij was de 1e die tijdens de oorlog op de zaal van aangezichtverminkte officieren was komen te liggen. Hij beschreef hoe de mannen die net gearriveerd waren er uit zagen. Uit de zaal waren alle spiegels verwijderd. De mannen die er tijdens de loop van de oorlog terecht zouden komen zouden de funktie van elkaars spiegel gaan vormen, had de man bedacht.
& Ik ben verbaasd dat ik zit te wachten tot ik de beschrijving van ‘t volgend verminkt gezicht voorgeschoteld krijg. Ik wil alleen maar meer gapende gaten in hoofden voor m’n geestesoog zien.
Ondertussen drink ik een biertje. Ik zet de kachel nog wat hoger. Volgende blz.

Men mag ‘t vooral niet koud krijgen in Zijperspace.