Maand: april 2020

Vroeger kon ik ‘t ook best, hoor: bellen. ‘t Was voor mij gewoon een kwestie van met vriendinnen omgaan & ik leerde ‘t vanzelf. Dat is geen seksisme; dat is hoe ik er achter kwam dat ik wel met vrouwen kon communiceren & met mannen niet.
‘t Laatste deel van de vorige zin was wel seksisme. Ik heb ‘t niet zo op mannen. Een uitzondering daargelaten. Buiten dat, mannen kunnen dat dus niet, dat bellen. Niet zo goed, in ieder geval.

In die fase ben ik ondertussen ook terecht gekomen. ‘t Kost me steeds meer moeite. Zonde van m’n tijd, denk ik vaak. Hoewel ‘t zou kunnen dat ik dat verzonnen heb, als een semi-excuus, om ‘t vooral niet meer te hoeven doen. Of in ieder geval zo min mogelijk.
Ik hou wel van zo min mogelijk. Dat geeft me tijd voor zo veel mogelijk van de rest.

Want dat is een nadeel, hè, van bellen met vrouwen. Dat ‘t ff duurt voordat je bij ‘t punt bent aangeland waar ‘t gesprek eigenlijk om ging of zou moeten gaan, wat voor jou ‘t gesprek de moeite waard maakt..
Je moet er een beetje omheen dansen, zeker als je als man in je rol van bellende wil slagen, want mannen die de goede bewegingen onder de knie hebben, op zo’n manier dat ‘t er heel natuurlijk uitziet, alsof ze op de dansvloer geboren zijn, daar willen vrouwen wel even geduld mee hebben. Is amusant. Prikkelend, zou ik ook kunnen zeggen.
& Spannend als ‘t dan plots toe het punt komt.

Zo’n laatste zin, daar kan je ook mee wegkomen, met zo’n sufflapdrollerige vertaling van ‘t engels. Over de telefoon dan, hè. Als je dit in beeld voor jezelf zit uit te liegen met een gekunstelde grimas van ik weet je wel te vertellen hoe iets ook in ‘t nederlands kan klinken, dan heb je al 3 x ‘t gesprek verloren.
Terwijl de vrouw bij voorbaat al met 3 – 0 voorstaat. Veel betere voetballers in ‘t gesprek.

Daarom ben ik van mening dat je muziek nodig hebt aan de telefoon. ‘t Gesprek moet golven, kabbelen, boemsen, duikelen & een plotse spagaat vertonen.
& Aan ‘t eind probeer je er voor te zorgen dat je ‘t er heelhuids vanaf brengt.

Ik heb eens een man gezien waarbij die spagaat verkeerd ging. Heeft-ie 5 weken last van gehad.
Pech dat ‘t zich niet aan de telefoon af had gespeeld, dan had hij zich er nog uit kunnen redden misschien. Nu werd hij door bedlegerigheid gedwongen zijn spagaatje over de telefoon uit te leggen.
Daar was zijn vrouw niet blij mee.

Ik heb ‘m toen huiswerk meegegeven. Telefoonmuziek. Om zich voor te bereiden op al ‘t slechte nieuws dat je tegemoet kan komen via de telefoon. Zeker als ‘t ff niet wil swingen of boemsen op de vloer.

Ik deel ‘t ff met jullie. Want er wordt vast veel gebeld de laatste tijd & daar mispast de muziek zeker niet.

Dat mispassen is dan weer een verwijzing naar wat voetbal zo’n beetje is in Zijperspace.

Mogelijkheden in geval van een kriebelende slof:

– Voet verzetten => controleren of ‘t gevoel blijft; doorgaan met je bezigheden, liefst onverstoord.
– Voet verzetten => controleren of ‘t gevoel blijft; een moment nadenken waar ‘t door veroorzaakt kan zijn (Worden nu ook de voeten een dagje ouder? Verkrampen de spieren van ‘t werk gister op de tuin? Is de slof onderhevig aan onverwachte slijtage door weeffouten? etc…); probeer te blijven concentreren op de werkzaamheden achter de pc.
– Voet verzetten => alvast denken aan wat verder komen kan; stuur opdracht richting denkvermogen enge scenario’s te mijden, hypochondrie is verleden tijd (herhaal dat zo vaak als nodig of zo vaak als dat ‘t tot positief resultaat sorteert).

Fase 2 (1e Overwinning):

– Plaats voet terug, onnadenkend of anders nonchalant; laat terugkomen wat terugkomen moet; wacht af, maar blijf doorgaan met bezigheden.

Fase 3 (Terugkeer):

– Denk na.
– Denk na & neem besluit.
– Denk na, neem besluit & voer ‘t dan ook uit.
– Wat heb je bedacht? Slof uittrekken? Spieroefeningen? Word je gestoord bij ‘t nadenken? Wat is de storingsfactor? Kan je daar niet even iets aan doen? Waar komt de storing vandaan? Indien van dezelfde plek, is ‘t dan niet handig meteen tot handelen over te gaan?

Fase 4 (Confrontatie):

– Goed, je bent geschrokken. Heb je daar iets aan? Volgende submogelijkheden:

a -> Denk aan iets anders (is dat mogelijk/niet mogelijk?). Zo niet, ga naar b.

b -> Is actie mogelijk? Ben je er toe in staat? Is dit bedreigend? Overleef je dit? Adem je nog? Hoor je jezelf denken? Wie is er in de buurt? Kan je andere mensen inschakelen in deze tijden van Corona? Kan je ‘t zelf? Waarom sta je naast de stoel; is dat handig? Waar heb je je slof gelaten? Hoe zou je dat ding omschrijven dat uit je slof kwam? Ben je in staat om andere dingen te benoemen? Wie kan je bellen? Heb je wel tijd om te bellen? Je huisarts heeft hier niets mee te maken, kan je die uit je hoofd zetten? Hoe weet je dat je ademt? Zouden de buren nu last van je hebben? Of heb je fluisterend geschreeuwd? Hoeveel tijd is er inmiddels voorbij? Weet je zeker dat ‘t 2 sec geleden is dat je je slof uittrok? Wat ga je nu doen?

c -> Kill!

d -> Nope, vertedering is in dit geval in jouw geval niet mogelijk! Skip onmiddellijk mogelijkheid d!
Nee, nu!!!
IK ZEI: NU!!!

Opnieuw c -> Je bent een oermens. Je hoeft nu niet na te denken. Gebruik je slof. Gebruik daarna je schoen. Die is zwaarder.

Fase 5 (Contemplatie):

– Neem die uitdrukking letterlijk, als in ‘t scheiden van iets uit zijn omgeving’. Gebruik bijv de vuilnisbak.
– Pas dit ook toe op de inhoud van je hoofd, zoek derhalve afleiding met de volgende opties:

a -> Bel iemand (vraag vooral vooraf of men niet wil lachen).

b -> Probeer aan je ontbijt te beginnen. In geval dit niet lukt, door naar c.

c -> Bedenk dat je ooit je slof weer aan moet trekken. Laat deze gedachte vluchtig voorbij gaan, geef ‘t niet te veel aandacht, wacht liever tot je weer kan voelen dat je voet koud is.

d -> Schrijf. Maar vertel daarbij pas aan ‘t einde dat ‘t ging om een tot voor kort nog levende muis.

Probeer te slikken, land terug op Zijperspace, doe ontbijt.