Elke dag heb ik een moment van twijfel of ik wel een onderwerp, een verhaal zal kunnen verzinnen om hier te plaatsen. Weet ik niet of er wel iets in m’n leven van die dag is gebeurd dat de moeite waard van vermelden is. Waarna ik me van die zorgen verlost zie door soms maar liefst 4 keer op een dag een stukje te plaatsen. & Toch blijf ik ongerust, want ben bang ooit uitgeblust te zijn: geen inspiratie meer te hebben.

& Elke dag sta ik op ‘t punt 2 tere onderwerpen aan te roeren. Onderwerpen die net iets te dicht bij m’n eigen persoon komen. Die onderdeel van m’n verleden dan wel van m’n dagelijks denken zijn. & Dus veel te veel invloed hebben.

& Toch heb ik ‘t gevoel dat ik ‘t op moet schrijven hier. Dat ‘t een onontkoombaar onderdeel is van ‘t willen schrijven. Als ik deze 2 facetten van m’n leven niet onder woorden kan brengen op een fatsoenlijke manier, een leesbare, niet plaatsvervangende-schaamte-oproepende manier, kan ik net zo goed ophouden met mezelf als schrijvend te etaleren. Als ik de simpele onderwerpen wel kan & durf omschrijven, moet ik ook deze uiterste punten kunnen benaderen; kunnen balanceren op een koord & de mensen kunnen tonen dat je daarmee ook de overkant kunt bereiken.

We hebben slechts last van hoogtevrees in Zijperspace.