Waarom die drang altijd de deur uit te gaan? ‘t Zal me ook nooit ‘ns gebeuren dat ik volledige rust in m’n lichaam & geest heb & de hele dag binnenshuis blijf. Tuurlijk is er regelmatig de verplichting tegenover jezelf boodschappen te doen voor ‘t broodnodige onderhoud van de eigen persoon. Is ook wel handig, dan kan je nl nog meer thuis blijven. Maar ‘t doen van boodschappen hoeft toch niet meteen te betekenen dat ik de halve stad af moet zwalken. ‘t Verlaten van ‘t huis betekent bij mij meteen dat de stad van oost naar west, door ‘t centrum naar de stadrand afgelegd moet worden. De behoefte aan zo’n reis wordt gevoed door elke spontane bedenking nog iets nodig te hebben.
Waarna uiteindelijk slechts de boodschappen van Appie de woning ingedragen worden, de benen vermoeid zijn van te veel km trappen (dat kan aan de andere kant natuurlijk niet zoveel kwaad), ‘t gemoed teleurgesteld is omdat er geen echt verzetje te bekennen was & ‘t enthousiasme getemperd is vanwege de onzinnige besteding van de vrije dag.
Gelukkig kan ik ‘t nu ten goede keren door met vriendin wat te gaan drinken.
(& In een roes weerkeren van zoveel gezelligheid & zinnig gesprek, bepaalde hoeveelheid drank & vervuld van ‘t gezelschap gelukzalig nadenkend over de toch zeer welbestede vrije dag veel te vroeg in slaap vallen).
‘t Leven is onmogelijk in Zijperspace.