Eigenlijk was dit ‘t enige schilderij waar we allemaal wel van onder de indruk waren in ‘t Koninklijk Museum. Vanwege ‘t voor die tijd onverwachte felle kleurgebruik vooral. (In 1e instantie niet gedaan, maar ik vond ‘t plaatje op m’n blog te klein om duidelijk de kleuren te onderscheiden, dus toch maar een link onder ‘t plaatje gezet, zodat je ‘m aldaar kunt vergroten).

& Ik neem me voor dit voorlopig als laatste illustratie hier te plaatsen. ‘t Gaat om tekst tenslotte; kleurrijke plaatjes zijn een makkelijke eye-catcher, die geen beroep doen op je eigen creativiteit. ‘t Maakt de boel er wel vrolijker op & prettiger om naar te kijken, maar zoals eerder gezegd: ‘t moet wel een funktie hebben.

We hebben Zijperspace om die reden niet volgehangen met bloemetjesbehang.

PS: Was helemaal vergeten erbij te vertellen dat op ‘t moment ik ‘t doek zou gaan bewonderen er een schilder net klaar was met ‘t naschilderen ervan. ‘t Was een exacte kopie, alleen wat vetter kwa uitstraling (nog niet droog). ‘t Maakte de ervaring nog wat vreemder zo’n schilderij te aanschouwen, omdat ‘t de sfeer vervreemdend beïnvloedde: een kleine man in stofjas, instrumentarium nog bezig in te pakken; 4 amerikanen die geneigd waren te gaan applaudiseren voor ‘t verricht kunstwerkje & niet voor ‘t origineel, maar nog net bedachten dat dat niet hoort in een muisstil museum; & ik die verwonderd voor ‘t 1st zulke felle kleuren in zo’n vroeg schilderij zie. Dat geheel maakte deel uit van ‘t schilderij van dat moment.