‘t Moet zoiets als een bakbrommer zijn.
Maar dan anders.
Dat je je eigen voertuig koopt. & Ermee gaat rijden.
Vanzelfsprekend.
Waar koop je dan een auto voor. ‘t Is nog altijd geen collectors item.

Een hele garage vol. Allemaal Canta’s, rood. Zo ver ‘t oog reikt.
& Dat dan de tv-presentator op de verzamelaar afgaat & vraagt: ‘Hoe bent u er zo toe gekomen?’
‘Oh,’ zegt de man (‘t zijn immers altijd mannen), ‘m’n oma had er 1. & Toen ze al jaren dood was, kwam ik er 1tje tegen. Langs de kant van de weg. M’n hart sloeg over. Alles kwam terug.’
Zo dus. Een garage vol. & Heel nederland zit gekluisterd aan de buis om te horen wat deze verzamelaar allemaal te zeggen heeft over z’n Canta’s, tot zo ver ‘t oog reikt.

Maar voor mij is ‘t meer iets als een bakbrommer, maar dan anders, want die emotie ken ik. Ik weet wat voor gevoelens dat los maakt.
Ik had 1.500 gulden meegenomen. Want dat moest-ie kosten.
Toen moest me alleen nog uitgelegd worden hoe dat ding werkte.
Dat zal je met zo’n rood gevaarte ook wel hebben. Dat ‘t uitgelegd moet worden.
Een mens als ik zal ‘t moeten begrijpen. Ook op hoge leeftijd.
Die bakbrommer snapte ik niet. De 1e week. Dan wist ik plots niet meer waar de rem zat & gaf ik gas.

Maar stoppen doen we evengoed ooit wel in Zijperspace.