We voelden ons belangrijk, daar in B-11. ‘t 1e Lokaal op de 1e verdieping van de Blauwe vleugel van ‘t Johannes College: B-11. Speciaal gereserveerd voor de leerlingen: een klein hok, volgeladen met vooral 3e-hands banken, waarvan de veringen dermate versleten waren dat ‘t perfekt hangen was, & een enkele kast. ‘t Hok was eigenlijk vooral bestemd voor de vergaderingen van de leerlingenvereniging, bestaande uit vertegenwoordigers van alle klassenvertegenwoordigers (van elk jaar 1). Maar ‘t was vooral een ontmoetingsplek voor degenen die zichzelf belangrijk vonden, dan wel ertussenuit sprongen. & Degenen die een grote mond op konden zetten, een bepaalde mate van creativiteit bezaten, er voor de rest niet bij hoorden, wegens alternatief. Of anderszins: vaak de les uit werden gestuurd. Ik ben bang dat ik vooral tot de laatste groep behoorde. Dat feit zorgde er echter wel voor dat er altijd een bakkie thee voor m’n medeleerlingen klaar stond, zogauw de lessen afgelopen waren.
‘t Was ook wel zo prettig, daar te vertoeven. Je kon elk moment van de dag thee zetten met ‘t koffiezet-apparaat, er waren heerlijk oude banken om op te hangen, niemand die je zag als je een uurtje spijbelde (tenzij je aan de overkant nederlands zou hebben in G-12), & er was altijd wel gezelschap. & In tijden van betrekkelijke rust aldaar, vond ik eindelijk de gelegenheid m’n huiswerk te maken.
Verder was ‘t de ideale plek om leerlingstakingen voor te bereiden, je op te maken voor de sinterklaasviering, verliefd te worden op de knapste meisjes van school, & je in een bepaalde mate uniek te voelen binnen de grijze massa van op elkaar gelijkende leerlingen van de middelbare school.
Evengoed was ik ervoor gewaarschuwd. ‘t Zou niet de juiste plek zijn om je te begeven, volgens Marco, m’n maatje in de 1e klas. Op leeftijd 12.
Zo vertelde hij me tijdens de muziekles, die plaatsvond in ‘t belendende lokaal: B-10. Vanuit een hoek van die ruimte konden we door de beider ramen nog net een stukje B-11 inkijken. Machtig interessant, vonden we die ouderejaars; veel groter & wijzer leken die al. Veel rustiger ook. Maar ook behoorlijk angstaanjagend, zo maakte Marco me wijs. Volgens z’n moeder, verhaalde hij aan mij, kwamen er na elk schoolfeest een 10-tal meisjes bezwangerd thuis. ‘t Was een Sodom & Gomorra, de feesten, & de leerlingen in B-11 spanden daarin de kroon.
De 1e 3 jaren durfde ik zodoende niet naar de schoolfeesten, afschuwelijke taferelen zouden er plaatsvinden, waar mijn kuisheid nog niet tegen opgewassen was. & B-11 rende ik voorbij, onderweg naar de muziekles. Ik schrok wild op zogauw iemand plots daar door de deur de gang in kwam lopen & drukte me onmiddellijk tegen de wand aan de overkant ervan. Rug tegen de muur. Geparaliseerd stuwde ik me langzaam verder richting les.
Mijn inbeeldingsvermogen was toendertijd ietwat te sterk.
Marco ben ik uit ‘t oog verloren. Die zou me vast hebben behoed voor de toetreding tot ‘t groepje van B-11. Maar op een gegeven moment zou ‘t ook met hem onafwendbaar zijn geweest: ik was uniek in de wereld, & hoorde daarom in B-11.
Ook al was die wereld niet groter dan Zijperspace.
Dit ihkv geleverde suggesties nav ‘t stukje wachten, waar overigens nog altijd meer aan toegevoegd mag worden. Dit schrijven is tot stand gekomen dankzij de suggestie van Marc. Wordt vervolgd zolang de voorraad strekt.