Ik beloof beterschap.
Afgelopen week stond elke vrije minuut (& ik had vele extra vrije minuten ervoor gereserveerd) in ’t teken van de Dutch Bloggies. ’t Vrat tijd. Met veel genoegen overigens.
& Ook vandaag nog.
Hoewel ik vandaag vooral bezig was met m’n hart. Daarover later meer. Ik moet nog even wennen aan die plakkertjes op m’n borst & ’t kastje dat aan m’n heup hangt. Weet nog niet welk verhaal dat op zal leveren.
‘Ben je geschrokken?’ vraagt Theo daarnet nog over de telefoon.
‘Nee, ik ben niet geschrokken,’ zei ik.
Dat is omdat ik niet zo goed schrikken meer kan. Dat komt wel weer. Maar dat zorgt er wel voor dat ik er langer over doe om te beseffen.
Vandaar. Dat ’t misschien wat lang duurt voordat ik m’n verhaal af heb. M’n verhalen. Ze zwerven daar ergens van binnen rond (ik ben ondertussen bovendien bang dat ze van ’t zwerven de weg naar buiten kwijt zijn, maar dit terzijde) & wachten tot ze verzameld worden tot een juist geheel.

Ik ben me dus eigenlijk aan ’t voorbereiden. Morgen wordt een dag. Overmorgen misschien ook wel. Dan komt er weer wat.

Dan wordt Zijperspace weer Zijperspace, u weet wel hoe, of juist niet, maar juist daarom komt u dan.