‘Ik denk dat ik naar boven ga,’ zei ik. Daarbij doelend op de woongelegenheid die Marlies & Hugh als logeerplek annex kantoorruimte hadden ingericht. Net zo groot als hun eigenlijke woonhuis. Wat minder comfort, zichtbaar ingericht voor onderhuurders van de vorige bewoner, maar wel een xtra huis. Gewoon onder ‘tzelfde dak. Mijn slaapplek lag daar op zolder. Een comp met adsl-verbinding een verdieping lager.
‘You don’t fancy another beer?’ vroeg Hugh.
‘No, no. I just want to go upstairs.’
‘Je wil nog ff op ‘t internet,’ zei Marlies.
‘Ja, tuurlijk.’
Dat was toch vanzelfsprekend. Hoe zou ik een dag zonder ‘t internet kunnen, leek ik in m’n antwoord te willen leggen. Die opmerking was zeker niet bezijden de waarheid, dacht ik.
‘t Was bijna 1 uur. Normaliter zou ik rond deze tijd m’n bed gaan opzoeken, maar ik had al een ½e dag geen comp aangeraakt. Ik wilde wel ‘ns een keertje naar boven.

Ik bekeek m’n eigen weblog. Daarna m’n kijkcijfers. Een soort van gewoonte; alles zou toch weer ‘tzelfde zijn als altijd. Ik keek via ‘secure webmail’ van Xs4all of er nog post was binnengekomen. & Dat was alles wat ik in Breda op een comp wist uit te voeren.
Een internetverbinding in Breda is maar saai. Vooral als je een hele dag ernaar verlangd hebt.

Vlak voordat ik vertrok vroeg Wieger, hij stond achter de bar van m’n stamkroeg, een ietwat cynisch, brede lach om z’n mond, of ik niet vereenzaamde. Elke keer dat ik vroeg naar huis ging. Waarom niet wat langer blijven hangen als anderen dat ook deden?
Nee, daar had ik helemaal geen behoefte aan. Ik vereenzamen? Juist niet. Ik vermaakte me prima. Ik & m’n comp. Ik zou niet anders meer willen. Zo probeerde ik ‘m in ‘t kort duidelijk te maken.
Of was dat juist eenzaam?
Sommige dingen zeg je niet.
Veel plezier in Breda, volgde daarop. Ik had m’n jas al aan. Moest me haasten om de trein van 15.23 nog te halen.

Ik zat achter een toetsenbord. Een toetsenbord waar ik normaal altijd wel raad mee wist. Maar dan moest ik wel de keus hebben tussen een boek, de tv, of dat toetsenbord. Dan bleek ‘t toetsenbord altjd weer belangrijker. Maakte meer los. ‘t Zou ook kunnen dat de tv, dan wel ‘t boek, regelmatig iets in mij los maakt, waardoor ik uiteindelijk ‘t toetsenbord nodig heb. Ik heb geen afstandsbediening om dat te dirigeren.

Uit verveling pakte ik uit m’n rugzak ‘t blikje bier dat ik had bewaard voor de terugreis morgen. Ik keek vervolgens naar ‘t beeldscherm. Nam een slok. Ha, dacht ik, ik ga een verhaal schrijven.

Dat zou Zijperspace ook leefbaar maken in Breda, dacht ik.