Eigenlijk weet ik nooit wat jij denkt. Je laat me daar in de steek.
Ik heb die voorstellingsvermogen niet. Is niet toereikend genoeg. Ik word gedwongen, door m’n eigen wensen te voldoen, me daarop aan te passen. Op al dan niet gewenste eisen.

Je leest. Maar meestal doe je dat niet.
Ik schrijf. & Ga ondanks de tegenwind van bovenstaande zin daarmee door.
Waar ik stormen zou moeten zeggen. Schrijven. Steeds weer door, met veel nadenken vooraf.

Begrijp je me nog.
Eigenlijk weet ik dat nooit. & Tegelijkertijd wil ik ook geen vragen stellen. Ik ben niet degene die vragen moet stellen. Ik ben degene die ze moet openen, ze in staat moet stellen te bestaan.
Begrijp je me nog.
Jij bent ‘t vraagteken. Ik ben een invulling van de mogelijkheden. Zonder eerder genoemde voorstellingsvermogen.

Niet alles komt overeen met de werkelijke beleving van een zeker moment. Ze hebben echter wel elke keer mij gemeen. Ik probeer slechts te verwoorden wat ik ben, óf, heel flauw, dat te verworden.
Hoe ik een stap heb gezet, waar ik terecht ben gekomen & onderweg iets tegen kwam. Terug beredenerend.
Ik hoef daar niet ‘t juiste pad voor te bewandelen. Van: recht is goed. Of: waar.
‘t Is de weg, niet de kleine afwijkingen onderweg die ‘t pad de enige juiste maken. Onjuiste, zo jij wil.

Voor jou ben ik wellicht de hele tijd dezelfde persoon, maar ik ben onderwijl continu pogend mezelf uit te vinden. Als in ‘her’, als een achter de feiten aan lopen door de komst van ouderdom.
Niet van herhaling dus; ‘t is meer een continuüm. De rest laat ik aan jou.

Ik blijf tegelijkertijd heel beperkt mezelf dezelf. Ik heb weinig andere mogelijkheden.
Door enkele lichte afwijkingen schiet ik uit in verrassingen, is er iets onvoorspelbaars. Dat is ook waar ik mezelf niet vertrouw, maar waarvan ik wel weet dat wat ik schrijf de moeite waard is om gelezen te worden.
Evengoed vermoeiend, concentratie vergend.

Vanaf morgen ben ik 4 dagen druk. Insecten vangen, bestuderen, hun essentie achterhalen. Of anders misschien slechts de beestjes hun namen benoemen plus wat kneepjes van ‘t begeleidend vak.
Ook daar schiet ik wat mee op tenslotte.
Druk dus. ‘t Zal veel tijd opzuigen. Mijn bed zal blij zijn mij uiteindelijk te ontvangen op een manier die zij zich bedacht heeft, nacht op nacht. Terwijl ik dromen tegemoet ga waarin de toekomst mij een sprei heeft uitgevouwen voor een warm welkom.
Dromen van welkom.

Ik wil mezelf daarin nog een keer heruitvinden, m’n bestaan in teksten, ingekort & bondig, compact & niet veel tijd vergend, maar niet ontdaan van dictie.
& Als je niets van me hoort, dan had ik inderdaad geen tijd, is ‘t niet gelukt, gaat mijn ik niet verder…

Dan Zijperspace waar geen linksomrechtsom of achterom nodig is.