Ik moet de juiste toon hebben. Niet alles kan zomaar opgeschreven worden. ‘t Hoeft niet per se oprecht te zijn, als ‘t maar uniek klinkt, als ‘t maar zichzelf draagt.
‘t Is immers niet alleen de persoon, vooral niet zelfs, ‘t gaat uiteindelijk om de tekst.
Er is vulling van de lezer nodig, anders schiet ‘t z’n doel voorbij.

Gister een tekst geschreven waarbij de geschiedenis van 35 jaar geleden werd verteld.
Ik had met mezelf te doen toen ik ‘t uiteindelijke resultaat herlas na typen. Maar omdat ik dacht dat als dat de enige emotie is die ik daarmee losmaak, ik beter kon besluiten om die tekst als ongeschreven te beschouwen.
Een verhaal hoeft niet eenduidig te zijn. Liefst niet zelfs. Hier. Waar de wereld rond is & vooral niet zo eenduidig als dat.

Men moet de mogelijkheid hebben een eigen verhaal ermee te maken. Ik mag er in voorkomen, maar is niet noodzakelijk aan ‘t eind.

Men mag best met mij te doen hebben terwijl men leest, maar ik moet er zeker niet om vragen. ‘tZelfde geldt voor trots, of jaloezie, afkeuren, meeleven.
Iets is pas verteld als de ontvanger daarbij woorden, zinnen, aan ‘t eind z’n eigen ervaring heeft herkend. ‘t Is moeilijk een andere dimensie te zien als je niet begeleid wordt middels dingen die je terug kan koppelen aan je eigen belevingswereld. Ik word pas ik als ik te herkennen ben in jou.
& Dat verhaal van mij mag dan evengoed vol staan met leugens, fantasieën zo men wil.

Overigens ben ik niet in staat om zo ver te gaan.
Maar ook dat zou een verzinsel kunnen zijn. Waarbij men maar zelf bekijkt wat er tussen die 2 zinnen gezegd wordt. Daar invulling aan geeft. ‘t Ongezegde zelf klank & volume geeft.

Ik moet waken over mezelf. Niet alleen hoe ik ben of voel, ook hoe ik over kom.
& Bij dat laatste dan vooral in uiteindelijke tekst. Als je me in levende lijve ontmoet mag je andere conclusies trekken.
Ik ben hier letters, vorm woorden, & moet er voortdurend rekening mee houden dat ze hervertaald moeten worden bij ontvangst. Waardoor ik eigenlijk in ‘t echt niet besta.
Dus moet ik m’n best doen om iemand te zijn die de moeite waard is gelezen te worden. Dat er, als bij een wetenschapper die z’n laatste onderzoek afgesloten heeft, er steeds meer vragen geopend worden die al zoekend onderweg zijn naar degene die ze weet te formuleren.

Wtf is Zijperspace anders?