M’n snijplank die ik, naast voor ‘t vanzelfsprekende doel, gebruik als ontbijtbord, zit na dat ochtendlijk ritueel vol met broodkruimels. Zelfgemaakt brood, nooit zo’n zorgvuldige cohesie bezittend als supermarkt- of fabrieksbrood. Maar 100 keer lekkerder, al wordt dat wellicht slechts veroorzaakt door de er aan gespendeerde energie & ‘t zelf ontwikkelde recept. Je eigen kindje is toch zeker leuker dan die van de buren, ondanks al z’n rafelrandjes?
Ik probeer de structuur die de kruimels op de plank gecreëerd hebben te minimaliseren door enkele ervan tussen duim & wijsvinger te verzamelen & alsnog op te eten.
Dan lijkt ‘t bij controle toch al een stuk minder erg. Er trekt weer wat meer wit van de broodplank door, als de wolken die momenteel de voorspelling van warm weer vooraankondigen door de zon wat meer ruimte te geven.
Toch zal ik eens moeten verschonen & stoppen met de noodzaak daarvan te ontkennen.
Ik praat net niet met ze, de dingen, zoals meneer Broodplank, die eigenlijk Snijplank genoemd wil worden. Maar ja, hij wordt meestentijds voor m’n brood gebruikt. Snijden doe ik slechts als ik voor 4 dagen avondmaaltijden bereid.
‘U moet toch echt wat meer met uw belangrijkste functie meegaan, heer!’ denk ik ‘m toe.
1-Hoog moet natuurlijk niet te horen krijgen dat er andere wezens in huis zijn die mijn spreken noodzakelijk maken. Van de week nog geïnformeerd of hij mijn muziek kon horen. Dat bleek inderdaad zo.
& In plaats van een demper op m’n muziek heb ik dat nu ingesteld op m’n dagelijkse rituelen & tot nu toe onuitgesproken gedachten. Tot ik me weer niet meer volledig bewust ben van de nabijgelegen werelden.
Ondertussen ligt snijplank, laat ik ‘m verder maar zonder aanhef & hoofdletter z’n functie hier laten voortzetten, te wachten op m’n stof- dan wel wasbeurt. Ik gun ‘t hem best wel. De wil is er ook. Maar de daad ontbreekt doorgaans.
& Dat ik ‘t probleem verklein door telkenmale zelf te kruimeldieven zorgt er voor dat ‘t allemaal (snijplank is niet de enige) minder urgent lijkt.
Buiten dat: er is gister over gesproken. Ik heb de slappe spieren voorgelegd, daarbij gewezen op de titel; de toehoorder heeft suggesties geleverd, trajecten voorgespiegeld, begeleiding voorspeld.
Wat me opgelucht achterover doet leunen & gelaten doet hopen dat ‘t allemaal spoedig bewaarheid wordt, want met zo’n belofte schiet ik helemaal in laat-de-boel-de-boelerigheid-mode.
Daar blijft Zijperspace wel mee bewaard, maar een beetje r in de evolutie, kan geen kwaad.