Ik bel Tineke. M’n hoofd staat strak sinds vannacht. In plaats van minder is ‘t erger geworden.
Tijd om niet meer te zwijgen.

‘Bel ik je wakker?’
‘Dan had ik toch niet opgenomen.’
‘Ok. (…)
Ik weet niet waar ik moet beginnen. (…)
Ik voelde me al niet prettig. Door gerommel in m’n maag de laatste dagen was ik al weer ouderwets hypochondrisch. (…)
Maar ik heb al sinds 2 dagen… Of langer… een bult op m’n hoofd. Hij lijkt steeds groter te worden. (…)
Kan ik bij je langskomen, dat jij er even naar kijkt?’
‘Ik moet wel zo weg. Over een half uur.’
‘Dan stap ik meteen op de fiets.’

10 Minuten later springt de hond enthousiast op me af.
Ik pak de 1e stoel in m’n bereik, zodat ze op m’n schoot kan springen. Haar poten trappen enthousiast op m’n borstkas die ik onderweg heb bezeerd.
‘Ik slipte met 1 voet van de trapper & toen sloeg m’n vuist tegen m’n ribben.’
Er hoeft maar iets hard tegenaan te komen & ze zijn gekneusd, weet ik inmiddels.
Als de hond gekalmeerd is komt Tineke.
‘Nee, blijf maar zitten,’ zegt ze.
‘Ja, maar ik wil de stoel in de zon zetten. Zodat je ‘t beter kan zien.’
Terug op de stoel klinkt al snel de 1e ‘Au’ uit m’n mond.
‘Oei, ja. Hij is dik. & Je hebt je toch echt gestoten. Er zitten korstjes op.’
‘Ik kan me helemaal niet herinneren dat ik me gestoten heb.’
Ze neemt een foto van m’n hoofd. Ik zie de witte pukkel naast de gestolde bloedrandjes.
Ze knijpt ‘m uit.

Als ik een half uur later terug thuis ben stuur ik haar een bericht. Dat de druk op m’n hoofd een stuk minder is. Maar nu de gekneusde rib. De oorzaak daarvan ben ik me goed bewust.
Ze stuurt een smiley.

Met een warme kersenpit op m’n borst ga ik op de bank liggen. Net gelezen op een site dat warmte de kneuzing kan verlichten. De pijn dan.
Je moet af & toe diep ademhalen, ook al voel je dat meteen. Ter voorkoming van een longontsteking.

Ik lig & haal adem. Kussen op m’n borst om alles in ‘t gareel te houden. Gedachten, pijn, kersenpit.
Ik veeg de paniek aan de kant, waardoor ‘t me lukt de chronologie te ordenen.
Donderdagavond was ik een film aan ‘t kijken. Halverwege gestopt om naar bed te gaan. Hooguit 2 bier gedronken.
Volgende dag een bult op m’n hoofd.
Zondagochtend een constante druk door de strakke spanning ervan.

Ik stuur nog een bericht.
‘Ik wilde vrijdagochtend de film van gisteravond af kijken, maar Netflix dacht dat ik ‘m al helemaal gezien had. Ik wist me daar niets van te herinneren. Ook niet toen ik terug ben begonnen waar ik dacht gebleven te zijn. Ik ben dus niet alleen de herinnering aan m’n bult kwijtgeraakt, ook de helft van de film.’
Maar hoe tijdens ‘t fiets opstappen mijn vuist op m’n borst afkwam…

Elke ademhaling herinnert zich dat in Zijperspace.