Ik kreeg gister nog een telefoontje van Theo. Of er voor mij nog een mogelijkheid bestond 10 speciale biertjes mee te nemen. In m’n rugzak. Misschien in een gewone tas. Of dat zou kunnen.
Stom. Normaal denk ik er zelf al weken van te voren aan. Voel ik me later bezwaard als er niet enthousiast op gereageerd wordt. Alsof ik ‘t bier opdring, m’n smaak, m’n werk.

We moeten ‘t dit jaar maar vieren, was de gedachte. ‘t Zou heel goed mogelijk zijn dat Pa ‘t over 5 jaar niet meer mee kan maken. Geestelijk dan. Misschien de laatste kans dat we aandacht aan ‘t zoveel-jarig huwelijk van ze kunnen besteden. Bovendien werd Pa afgelopen woensdag 70.

Ik belde woensdag. Ik moest Marc hebben. Die was niet te bereiken op z’n mobiel, dus zou hij wel bij m’n ouders zijn.
‘t Wilde niet lukken met ‘t kado dat we voor Pa wilden kopen. Je zou denken dat dat soort dingen makkelijker verkrijgbaar zijn in Amsterdam, maar ‘t was nergens te vinden.
Ik begon er al over toen ik m’n moeder aan de telefoon kreeg.
‘Ook gefeleciteerd met je vader,’ onderbrak ze me.

Tijdens m’n vakantie had m’n moeder al geprobeerd me te bereiken op m’n mobiel. Misschien dat ik zin had hun te feliciteren met hun 45-jarig huwelijk, was haar vraag, toen ik uiteindelijk 2 dagen later verontrust terugbelde.
De dag na m’n vaders verjaardag vergat ik de 1e verjaring van m’n nichtje. Nog een dag later die van Marc. Maar die kreeg ik ook per ongeluk aan de telefoon. Wederom om te informeren wat we nou zouden doen met ‘t kado voor Pa.

Alle broers, schoonzussen, kleinkinderen & natuurlijk Pa & Ma komen in de eendenkooi van m’n broer bij elkaar vandaag. De rest van de familie, kennissen & vrienden volgen later wel. Of niet. Ze willen ‘t niet zo groot. Daar kan m’n vader toch niet meer tegen. Hij zal evengoed wel ‘t overzicht verliezen als z’n 6 kleinkinderen om ‘m heen hupsen & hollen. & De broers hun best doen de leukste grap te maken om een ander. Dan zal-ie zich wel af & toe afvragen waarom we daar toch met z’n allen bij elkaar zijn. & 1 Van ons antwoord vanmiddag dan geduldig dat ‘t vanwege 45 jaar is.
‘Oja, oja,’ hoor ik m’n vader al zeggen.

& Ik denk dan dat ik alles moet vasthouden. Ik mag niks vergeten.
Eigenlijk denk ik er dan ook bij dat ik ‘m nog altijd wil vragen hoe zijn avonturen in z’n jeugd waren. Of ‘t eten in de oorlog wel smaakte. Hoe ‘t was op ‘t cruise-schip. Hoe hij m’n moeder heeft versierd. Hoe de jaren in Schoorl waren. Waarom ze hem als directeur hebben gekozen. Hoe ‘t was om 5 dagen in de week 100-en meisjes om zich heen te hebben. & 6 Zonen als de meisjes er niet waren.

Maar waarschijnlijk vind ik ‘t ook te druk. & Wil ik net als m’n vader een wandeling maken door ‘t bos van de eendenkooi.

Dan maken we nog een rondje door Zijperspace.