‘I can’t see my brothers’ faces anymore.’
(…)’You gotta think about the context.’

(uit ‘Saving Private Ryan’ van Steven Spielberg, vanavond op tv)

De dag na de weblogmeeting bedacht ik me opeens dat ik me de stemmen van de mensen niet meer wist te herinneren. ‘t Geluid, ‘t timbre van de stemmen was verdwenen. Hoe kan dat nou zo snel erna gebeuren?
Maar al snel bedacht ik me bovendien dat ik de meeste gezichten niet meer voor de geest wist te halen. Tuurlijk hielpen de foto’s me al snel, maar enkele van degenen waarvan ik ‘t meest opgetogen was ze ontmoet te hebben, vond ik nergens terug. & Van degenen waarvan ik een foto terugvond, vormde dat juist een vertekend beeld van de herinnering. Wat is de herinnering die echt is? & Welk heb ik gecreëerd dmv die foto’s?

Ik moet aan de context denken, volgens Tom Hanks. Maar juist die doet de herinnering vertroebelen, want er komen geuren van de omgeving te voorschijn, & café-atmosfeer & harde muziek & slecht barpersoneel. Waardoor ik teveel word afgeleid. & Waardoor ik de waarheid van de herinnering niet kan achterhalen.
Wat was de uitdrukking van ‘t gezicht, hoe hoog, hoe laag klonk de stem, wat was de trilling die ik ervaarde, wat was de afstand tussen de lichamen, wat voor kleren werden er gedragen?

Waar zijn de gezichten & geluiden die deel zijn van Zijperspace?