Op de vragen op welke datum, welk jaar hij trouwde & gedurende welke jaren de oorlog zich afspeelde, wist m’n vader niet zo snel een antwoord te geven.
M’n vader wist de neuroloog wel in te lichten waar & wanneer-ie in dienst had gezeten.

Ik probeer me voor te stellen hoe m’n vader zich voelde op ‘t moment dat-ie geen antwoord wist op ogenschijnlijk simpele vragen. Haal me de situatie voor de geest, waarbij ik lichtelijk aangeschoten niet meer de naam wist te herinneren van degeen waarmee ik aan de praat was. & Hoe hard ik ‘t ook m’n best deed alle uithoeken van m’n memorie af te speuren, ‘t leek alleen maar dieper weg te zakken.
& Dat moet ik dan zien te kombineren met de wetenschap dat die kennis misschien wel nooit meer spontaan tevoorschijn zal komen. & ‘t Gevoel ooit een perfekt werkend gereedschap tot je beschikking te hebben gehad, dat je je geheugen noemde. & Zelfs ‘t woord ‘geheugen’ lijkt een vage witte stip aan ‘t eind van de horizon.
& Dat dan ook nog verbinden aan ‘t geloof dat je zonder je vrouw waarschijnlijk niet meer zou weten wat je wereld is, als de getallen al niet meer jouw eigendom zijn.

De neuroloog bevestigde dat m’n moeder een goed besluit had genomen door m’n vader niet meer de sterke pillen te laten slikken, want die zouden wel eens de toegenomen verwardheid van m’n vader hebben kunnen veroorzaakt.
Nu is ‘t een kwestie van afwachten wat ‘t resultaat van ‘t stoppen zal zijn.

We wachten in Zijperspace, op enig effekt.