Geheel bezeten zit ik te lezen in m’n tuin. Verveeld opkijkend als ik gestoord word door de zon. Dat mag niet te lang duren, die zonnestralen op m’n boek. Wacht, ik draai ‘t boek een beetje, zodat de weerkaatsende stralen me niet verblinden.
Ook de boterhammen & de thee kunnen me niet uit m’n concentratie halen. Ik realiseer me amper dat ik ze tot me neem. Blijkbaar gaat ‘t op de automatische piloot. Zelfs ‘t toevoegen van suiker aan de inhoud van ‘t kopje dringt niet tot me door.

Ik zit in m’n boek. Met moeite sleur ik mezelf er uit, dwing mezelf achter de comp plaats te nemen. Alleen al om me weer bewust te worden van de tijd. Ik moet straks tenslotte ook nog naar m’n werk.
Maar ik zit nog steeds in m’n boek. Ik wil weer terug in m’n stoel gaan zitten om ‘t volgende hoofdstuk te lezen. Ik ben op dit moment Joop, de hoofdpersoon. Ik weet niet wat er met me gebeurt, maar ik wil ‘t weten; ik wil ‘t allemaal over me heen laten komen. Kom maar op met je avonturen.

Alle vogels doen hun best m’n aandacht af te leiden, hun meest irritante fluitjes zetten ze daarvoor in. De wind probeert me dmv z’n ruisen door de bladeren afgeleid te krijgen. De zon irriteert door tussen de takken zo af & toe een straal te werpen op mij & m’n boek. Alles wordt ingezet om mij uit m’n concentratie te halen, maar ‘t is allemaal tot mislukken gedoemd. M’n gedrevenheid ‘t boek te lezen trotseert de elementen.

Ondertussen gaat er door m’n hoofd: nog maar 100 blz; nog 90 blz; 80 blz.
Ik moet zo naar m’n werk. Ik moet zodirekt uit m’n obsessie treden. Ik moet weer weten dat de wereld draait. Ik ben onderhevig aan dezelfde zwaartekracht die andere mensen over straat doet lopen.
Maar 1st nog een hoofdstuk.

Nog 60 blz in Zijperspace.