‘t Zou soms zoveel mooier kunnen zijn. Als alles plots zo beweegt zoals ‘t uitgeklopte dekbed dat langzaam neerdaalt op ‘t matras. Krijg je linksboven in je beeld de ‘H’ te zien, zoals dat vroeger aangaf dat ‘t om een herhaling ging. Vroeger waren de herhalingen de reden waarom je tv zat te kijken: opeens was de beweging dan zoveel mooier dan echt.

Zoveel mooier, dat we op ‘t schoolplein met elkaar ‘kung-fu-den’ in dat trage tempo, want Kwai Chang Cain was de avond ervoor ook op z’n best als-ie op die manier al z’n vijanden versloeg. We speelden hardloopwedstrijden na in dezelfde traagheid, waarbij vooral ‘t juichen aldus een sensatie was, omdat ‘t nóg euforischer, glorieuzer voelde: ‘t lichaam was ‘t juichen geworden.

We keken sport voor de herhalingen, schreeuwden ‘herhaling, herhaling’ als er een auto verongelukte, of iemand knock-out werd geslagen. & Dat mocht dan weer niet van moeder, want ‘t was allemaal geweld. & Na de uitzending gingen we in slow motion achter elkaar aan, over de banken, sloegen elkaar langzaam, langzaam, langzaam, traag langs ‘t gezicht.
& M’n moeder die schreeuwde dat ‘t nou afgelopen moest zijn: ‘Iedereen nu gaan zitten, of anders meteen naar bed.’
& Plots zaten we met z’n allen stil.

We willen meer tedere traagheid in Zijperspace.