’t Is verwarrend, ’t lelijk zijn, ’t pokdalige, de gaten die je achterlaat in andermans herinnering; neem m’n klasgenoot die half zo kleurde van ongewenste opsmuk als dit blad dat ik niet meer herken: je wilde niet met ‘m opgezadeld zitten uit angst voor spetters als z’n oneffenheden zouden knappen bovenop ’t huiswerkschrift, maar hij bleef doorgaan met haastige overcompensatie waarbij de spetters ongecontroleerd maar door hem schijnbaar onopgemerkt z’n even zovele grappen vergezelden – sindsdien kijk ik schuin naar benee naar afgedankte blaadjes met zo veel mogelijk gaten, vlekken & beroerd gevoel voor make-up als berouwvol overcompensatie.
Dat laatste product is niet in Zijperspace verkrijgbaar, was ook niet nodig.
(Foto [in betere kwaliteit, want rottig kopiëren als je je eigen foto’s ergens anders wil plaatsen & ‘t je onmogelijk wordt gemaakt door FB] & tekst eerder geplaatst op Instagram.)