De new wave zorgde ervoor dat iets zeer traditioneels wederom sterk gewaardeerd werd: poëzie. & Hoe tegenstrijdig dat juist ik daar een voorkeur voor had. Voorkeur die zich uitsprak voor Richard Jobson, John Cooper Clarke, Joolz & Anne Clarke, maar door de combinatie met muziek was voor mij de tekst niet te volgen.
Muziek, dat was sfeer die in m’n hoofd opgeroepen werd, waarbij de stem slechts een onderdeel vormde zoals een muziekinstrument. Er vond in m’n hoofd slechts met moeite betekenisvorming plaats (nog steeds overigens), mbt tekst. Ik ben een intuïtieve muziekliefhebber, heb ik vaak gedacht.
& Toch die voorliefde voor dichters. Misschien omdat juist zij ‘t metrum juist wisten te plaatsen, ‘t woordspel tot instrument wisten te verheffen, de herhaling ten volle wisten te benutten.

John Cooper Clarke was 1 van de 1e poëten, viel zeer vroeg binnen de punkgolf. Ik was onmiddelijk verkocht bij ‘t aanhoren van Evidently Chickentown, vooral omdat ik ‘t niet in de gekuisde versie ‘bloody’ te horen kreeg, maar in de oorspronkelijke fucking versie. Enigszins teleurgesteld hoorde ik vervolgens ‘t openingsnr van de lp ‘Snap, Crackle & Bop’.

& Toch ramt ‘t je kop in, de continue stroom van ‘bloody’, oa door de simpele dreun op de achtergrond van de ritmebox.

Dat fucking ramt fucking goed in bloody Zijperspace.