Twijfels storen me sinds gisteravond. Twijfels over m’n eigen streven naar een zekere kwaliteit, daarbij nog steeds dwarsgezeten door een schrijven van een zekere van Jole.
Ik moet van mezelf bewijzen dat ik wel degelijk stukjes kan schrijven die een bepaalde waarde hebben, maar leg daarbij de lat steeds hoger, zo lijkt ‘t.
Ik blokkeer, durf m’n gedachtes niet meer op te schrijven. 2 Stukjes, die al redelijk uitgewerkt in m’n notitieboekje staan, & 2 ideeën, die al meer dan een week door m’n hoofd spoken, blijven zo onaangeroerd liggen, omdat ik twijfel of ik ze wel goed genoeg kan uitwerken, dat ‘t uiteindelijk misschien te gekunsteld overkomt.
& Eigenlijk heb ik dat gevoel bij al m’n postjes sinds ‘t verschijnen van de bewuste column. Alsof ze de spontaneïteit, onbekommerdheid missen van ‘tgeen ik tot dat moment heb gepost, omdat ik sindsdien perse ‘t tegendeel moet bewijzen.

Ik moet weer terug bij mezelf komen, bij de reden waarom ik schrijf & publiceer op deze wijze. Ik mag me bij ‘t schrijven niet laten storen door kwaliteitseisen, die de lezer misschien wel niet van mij verlangt, die ik uiteindelijk alleen maar mezelf opleg. Daartoe dien ik weer bij 0 verwachting te beginnen, naar 0 doel te streven. Daartoe dien ik mezelf rust te gunnen.
Dus mocht ‘t ff stil zijn, dan…..

Helaas bestaat rust niet in Zijperspace (of misschien gelukkig maar).