Het zijn moe-dagen. Dat heb ik net geleerd. Moe-dagen.
1 Van m’n 2 werkgevers had dat moeten weten. Dan hoefde hij me niet uit te lachen.
Ach ja, ‘t zal wel als ‘toe’-lachen worden uitgelegd als ik er nog ‘ns over begin.

Ik zei ‘m: ‘Maar ik was elke dag misselijk toen ik niet mee ging met dat uitje.’
‘Jajaja, da’s waar,’ gaf hij toen toe.
& Hij wuifde ‘t weg met z’n hand. Van: je hebt gelijk, misschien had ik dit niet moeten zeggen, maar ‘t was grappig bedoeld.
Een mens kan wuiven op zo’n manier. Taal is helemaal niet nodig.

Moe-dagen. Zou dat vertaald worden naar dagen die eigenlijk alleen maar voor vrouwen gelden? Moeders.

Ik ben nog ‘ns naar de gastro-enteroloog geweest. Specialist in darmen & ontlasting.
Ik zal de details, die ik overigens niet heb meegemaakt, weglaten.
‘Spastische darmen,’ concludeerde die specialist zo’n 15 jaar geleden.
Toen bestond de ziekte van Graves blijkbaar nog niet. Toen functioneerden schildklieren nog niet te snel.
‘Vrouwenziekte,’ voegde hij er aan toe.
Dus die moe-dagen passen er goed bij. Als ze op die ene manier worden vertaald.

Wanneer was ik nog meer een meisje? Toen ik als scholier als enige jongen tussen 15 meisjes m’n pauzes vierde? Toen ik met m’n vader-de-directeur zijn huishoudschool bezocht? Of als ik tegenwoordig gefascineerd naar die uitstulpende tieten in zomerhempjes zit te staren op jacht naar doorschijnendheid bij de minste geringste windvlaag?
Ik ben waarschijnlijk m’n leven lang al een vulgaire lesbiënne geweest.

Maar ik speelde m’n rol met verve & niemand nam ‘t me kwalijk in Zijperspace.