Ik kan m’n boek niet loslaten. Zelfs de hitte van de kachel kan me niet dwingen m’n stoel te verlaten & ‘t boek neer te leggen.
1st Nog een regel van m’n boek. & Nog een regel. Daarna kan de alinea ook nog wel af. Misschien haal ik de bladzijde.
M’n hoofd druipt van ‘t zweet, maar ik kan m’n boek niet loslaten. Ik zit er middenin, dus mag ik niet, kan ik niet.
Ik kijk hoeveel bladzijden nog te gaan. Minder dan 50. Dan mag ik m’n boek niet loslaten.

Toch weet ik dat ‘t zal gebeuren, dat ik op gegeven moment afgeleid zal worden. Door iets, een gedachte, een geluid, misschien de noodzaak van de gang naar de wc. Vooralsnog ga ik gewoon door; ‘t moment dient zolang mogelijk uitgesteld.

Ik ben weer eens geobsedeerd. Voor een bepaalde periode zie ik mezelf gevangen door een obsessie. Ik kan geen minuut verloren laten gaan: elk moment probeer ik te benutten.

Soms denk ik bij mezelf dat ‘t nogeneens om de fascinatie voor ‘t boek in kwestie gaat; de bezigheid zelf is de verslaving. Alles moet ingezogen worden. De informatie moet tijdelijk m’n hoofd bezig houden. De beleving van wat de letters zeggen, onderdeel van mij.
Een waardeoordeel eraan verbinden is niet noodzakelijk. Als ‘t maar tot me gekomen is, geconsumeerd.

Ik blijf lezen, ‘t boek wil niet los. De kachel staat te branden op een veel te hoge vlam. ‘t Zweet staat al op m’n voorhoofd & m’n handen & voeten voelen klam.
Maar ik blijf lezen. Hoeveel bladzijden nog?

Tot de comp bericht dat er een meeltje voor me binnengekomen is.

Eindelijk ff normaal in Zijperspace.