‘t Gaat een lange dag worden. Met een angst die de hele dag zag duren; angst dat ik iets onder de leden heb. Dus moet ik me al die uren mezelf vermanen er niet aan te denken, rustig werk te blijven verzetten. Dat levert nl ‘t beste resultaat: niet de mogelijkheid hebben na te denken.
Maar de nacht is te kort geweest, de rust niet toereikend, wat zal leiden tot een averechts effekt. Gapen, voor me uit staren, nadenken, niet relativeren, panikeren.

Ik bel straks toch maar voor een afspraak.

Want er is iets gaande in Zijperspace.
(Ik verlang terug naar de oxazepam van meer dan 10 jaar her, die er voor zorgde dat niet willekeurig welk rampenscenario als vanzelf in m’n hoofd opdoemde).