We speelden met z’n 3-en, maar eigenlijk was Frank van Carel. Hij was immers een voor mij 2 jaar oudere neef. Veel te groot verschil om alles te kunnen delen.
Nou ja, we deelden de platen van André van Duin. Mijn platen werden net zo goed gedraaid als die van Carel. & Als ik zei dat een bepaald nr van André van Duin op míjn plaat de voorkeur zou moeten genieten, dan werd er misschien wel naar me geluisterd.

We spanden een deken tussen de 2 bedden in. Zodat degene die André na ging doen op mijn bed kon gaan zitten tot de 1e tonen van ’t nr klonken om vervolgens vanachter ‘t ‘doek’ te voorschijn te komen. We stelden ons een echt podium voor, alleen maar met behulp van ’t doek aan ’t stapelbed. & De microfoon van pa z’n cassetterecorder, dat wilde ook wel helpen. Als degene die moest optreden daarachter z’n mond scheef trok, was-ie als vanzelf André.

Je mond moest scheef & je moest er een beetje sullig bij kijken.
Neef Frank was een kei daar in. Tussen Carel & mij was ’t een strijd wie de 2e plaats zou halen.
Voordat de microfoon bij de mond was lagen we al blauw van ’t lachen. Dan moesten we weer aan Frank denken. Die kon ’t zo goed.

‘Stop, stop! Overnieuw.’
’t Kwam amper uit onze mond.
De naald moest opgetild & precies bij ’t begin van ’t goede nr opnieuw geplaatst worden.
‘Zet ‘ns een ander nr aan,’ schreeuwde ’t van beneden.
Maar dan kwamen we vanachter ’t gordijn alweer ’t podium op. ’t Gelijkvloerse podium, maar niemand die dat op dat moment nog doorhad.

We murmelden de woorden. Zo zacht mogelijk, want eigenlijk mocht er helemaal niet meegezongen worden. André zong & wij traden op. ’t Was heel moeilijk om niet te zingen terwijl je speelde dat je André van Duin was.
‘Ik kan je horen,’ klonk er vaak tussendoor.
‘Overnieuw!’ werd er door de André van dat moment dan meteen gezegd.
‘Nee, je bent al 3 keer geweest.’
3 Mislukte pogingen & dan was de volgende aan de beurt. Die zat meteen al klaar op m’n bed.
‘Ja, maar jij praatte er doorheen.’
‘Toen ik aan de beurt was, lachte jij er doorheen. Toen kon ik ook niet meer.’
‘Ja, maar toen deed jij raar.’
‘Ik deed André van Duin na.’
‘Nee, want dat kan je niet.’
Frank was ondertussen bezig de naald weer op de plaat terecht te laten komen. Wie ’t sterkst was zou aan de volgende beurt beginnen. Van wie de plaat was, die hield die beurt op ’t laatste moment tegen. Zo was de wereld eerlijk verdeeld omdat iedereen gebruik maakte van z’n eigen macht. Wat uiteindelijk betekende dat Carel & Frank buiten een ander spelletje gingen spelen.

Ik bleef alleen achter, met de plaat, de microfoon & ’t gordijn.
Ik zette de naald van de pick-up aan ’t eind van ’t nr ervoor om toch nog op tijd achter ’t gordijn vandaan ’t podium te kunnen bestormen.
M’n broer & neef hadden ’t vast leuk gevonden toen ik m’n hand naast de rand van ’t bed wilde neerzetten. Om er achter te komen dat ’t podium lager lag dan de coulissen. Daar hadden ze vast om moeten lachen.
Maar die waren een bal tegen de muur van de garage aan ’t trappen. Om tussen de doelpunten door luidkeels ’t lied van André van Duin te zingen.
Ik moest van m’n moeder gaan liggen op de bank, hoofd achterover. Ze richtte de spuit met onzichtbare pleister op m’n kin & de hele week heb ik de gekke bekken van André van Duin niet meer kunnen oefenen. Ik kon beter ook niet lachen om de geslaagde pogingen van neef Frank, toen hij weer binnen kwam.

De klok sloeg 12 in Zijperspace & m’n gezicht bleef altijd zo staan.