Er ligt een patatvorkje, groen gekleurd, schuin voor me. ‘t Is daar terecht gekomen toen ik ‘m in 1 van m’n broekzakken vond gisterochtend. Ik wist dat ik ‘m terug zou vinden op die plek op ‘t moment dat ik ‘m daar in stopte. Ondanks die vooruitziende blik vroeg ik me op ‘t moment van voelen & wroeten naar wat zich daar bevond af wat dat nou toch kon zijn.

Als ik iets wil vertellen over wat mij overkomen is, tast ik, net als andere mensen vermoed ik, even m’n geheugen af op welk moment een dergelijke gebeurtenis in gang werd gezet. Wat men zou moeten weten hoe ‘t tot ‘t uiteindelijke resultaat heeft kunnen komen & welke omstandigheden meegespeeld hebben daarbij.
‘t Is dan een kwestie van hoofd- van bijzaken scheiden, zoals wel gezegd wordt, maar daar loopt ‘t spaak in m’n hoofd. Ik neig ernaar te moeten toegeven dat mijn hoofd op zo’n manier werkt dat ik alle factoren een ongeveer gelijke waarde toeken in die ontwikkelingsfase van ‘t te vertellen verhaal. ‘t Resulteert zodoende in een lichtelijke overdosis pietepeuterigheden waarvan ik denk dat ze essentieel zijn voor ‘t vatten van ‘t groter plaatje, de strekking of de clue, maar er slechts voor zorgt dat men bomen/bos-overvloed krijgt opgediend.

Tegelijkertijd denk ik dat als er geen mensen als ik zouden zijn, al ‘t kleine al snel overbodig lijkt & dat daardoor de charme van ‘t bestaan een groot deel van z’n kracht zal moeten missen.
Ik vind huizen gebouwd van bakstenen, ondanks enkele uitzonderingen, toch beter te genieten dan die gegoten in beton.

We hadden bier gedronken in ‘t park. Dat is 1 van de aanwinsten van Corona: je gaat op zoek naar een plek in de buitenlucht om met elkaar te genieten van bier & praat.
Tot we te horen kregen dat we een verjaardag te vieren hadden. De verjaardag die elke keer 2 dagen voordat die van m’n weblog zich voordoet. Dat betekende nog meer bier, dus enige vulling van de maag was nodig.
Aangezien ik met Patrick was, die mijn 25-jarig verblijf in de bierwereld had helpen vieren & zodoende halverwege onze tocht langs enkele brouwerijen tussen de 2 bruggen richting A’dam Noord de patat had leren kennen van Eiburgh Snacks, kostte ‘t niet veel moeite overeenstemming te krijgen over onze ontnuchteringsbestemming.

Mijn manier van ‘t eten van de frieten noodzaakt mij enige voorzorgsmaatregelen te nemen alvorens te beginnen aan ‘t maal. Ik pak nl enkele patatten tegelijk tussen de vingers & probeer die tezamen in m’n mond te proppen, voorzien van een redelijke hoeveelheid saus. Bij andere frietzaken zou dat Samourai zijn, bij Eiburgh wordt dat mayo plus sambal.
Ik dien in zo’n situatie dus zorgvuldig te zijn in ‘t dopen in de saus, want beiden dienen, in zoverre mogelijk, gelijkelijk verdeeld te zijn over de patatten in m’n hand die zodoende op de juiste manier genoten kunnen worden in de mond. Patat is mijns inziens pas lekker door de combinatie met de onovertroffen uitvinding van saus.
Ik vermoed dat de succesformule van ‘t concept patat nooit bewerkstelligd zou zijn was deze niet als combi geïntroduceerd.

Met in m’n achterhoofd troep & vetvlekken her & der verspreid over m’n kleren & lichaamsdelen die net als de vingers bloot staan aan de buitenlucht, pik ik altijd snel even voor aanpakken van de bestelde portie een servet plus vorkje om indien nodig die slordigheden zo goed als mogelijk te verdonkeremanen of, in ‘t geval van vorkje, te voorkomen.
Hoewel ik inmiddels ook wel weet dat ‘t vorkje juist erger kan veroorzaken in vergelijk met ‘t consequente gebruik van de vingers. Patat kan nl wel eens in zijn gang richting mond op de plek van de vorkinzet afbreken & zo veel onooglijke schade berokkenen.
Maar ja, mijn vermogen om me te kunnen inleven in anderen buiten mijzelf vertelt mij dat ‘t oog van een toevallige toeschouwer vaak ook wel wat anders wil zien dan graaiende patat- & sausvingers.

Vandaar dus dat patatvorkje gisterochtend in m’n broek, geen andere wegbergplek voor ‘t haastig moment gisterochtend kunnen bedenken dan hier nu schuin voor mij & m’n toetsenbord, de plotse herinnering dat dat 2 dagen geleden was, die plotse maaltijd & dat patat vaak op verjaringen wordt geconsumeerd & m’n gedachte toen dat ‘t eigenlijk wel jammer was dat ik dat dan niet op die verjaring 2 dagen later zou mogen eten, want Ma zei altijd dat patat maar 1 keer in de week was toegestaan & dat ik me bovendien kan herinneren dat ik niet in de wc-pot durfde te kijken toen ouders op vakantie waren & ik 3 dagen opeen patat had gegeten.

& Ten laatste dus dat dit de reden was dat ik bij ‘t zien van ‘t vorkje besloot om ter viering van ‘t 19-jarig bestaan van m’n weblog weliswaar geen patat zou eten, maar een 2e post vandaag zou plaatsen op Zijperspace.