Hoewel ´t een rare pleister aan de binnenkant van ´t raam geplakt heeft zitten, zegt ´t waarschijnlijk meer over mijzelf dan over de eigenaar.
Net als al die andere foto´s.
Neem m´n fiets. De 2e keer dat die stiekem & per ongeluk op een foto van een Canta terecht is gekomen. Hij sneakt er gewoon tussendoor, blijft pontificaal staan waar ik m achterlaat & wordt vervolgens vereeuwigd om nooit meer uit t collectief bewustzijn van de mensheid te verdwijnen.
Zeg je in de toekomst Canta, dan denkt iedereen natuurlijk onmiddellijk aan die groene fiets. Net als die gepensioneerde man die vroeger in elke quiz op de voorste rij van t publiek terug te vinden was.
Je keek toentertijd niet meer naar de Wie-Kent-Kwis of Zo Vader Zo Dochter; nee, je was aan t wachten tot t moment zich voordeed dat een cameraman toch nog per abuis de eeuwige quizbezoeker in beeld bracht. Die man moet al bakken vol videotapes met opnames van zichzelf in de kast hebben staan nog lang voordat de videotape was uitgevonden.
Zo zit t dus ook ong met die groene fiets. Hij frommelt zich wel weer onopgemerkt in een vergeten hoekje in beeld.
Waardoor de foto an sich meer vertelt over mij & mn omgeving dan over de onherleidbare eigenaars van de Cantas die óf weer ns te snel zijn voorbijgescheurd of hun Canta onbeheerd & anoniem ergens op de stoep hebben gezet, onderwijl zelf wachtend op een onbewaakt ogenblik van al die hunters & zij naamloos hun rode vehikel kunnen bestijgen.
t Enige wat er dan nog op zit is de route die je dagelijks aflegt vast te leggen in de spiegeling van de raampjes.
De Canta: hij houdt ons een hele grote spiegel voor. Want heeft u mij nu nog iets zinnigs horen zeggen over die pleister aan de binnenkant van t raam?
& Langzaam raakt men doordrongen van de omvang van Zijperspace.