Er zijn niet veel dingen die een mens vermag te wensen, pleeg ik doorgaans over mezelf te denken.
’t Hoeft allemaal niet perse meer voor mij. Ach, een boek op zijn tijd, en dan de tijd om ’t te lezen. & Vooral veel te doen, zodat ik me niet verveel.
Wat overigens praktisch onmogelijk is, voor een persoon als ik. Geeft men mij eindelijk de tijd om bij te komen, weet ik die leemte als de wiedeweerga gevuld te krijgen met andere activiteiten.
Ik zit niet stil, ik heb ook niet veel dat ik verlang, en zelfs op verjaardagen hoeft men mij niet te verblijden met allerlei giften; nee, ik ben liever op mezelf & dan vermaak ik me allerbest.
Kortom, niet echt een persoon waar sociale omgang makkelijk mee is. Waarvoor mijn excuus.
Maar toch wist men mij te vangen in een ademloze avond, waarin ik, die doorgaans mijn mond niet weet te houden, tenzij op mezelf gericht, tot zwijgen werd gebracht.
Een bier.
Ter doop gebracht vanavond als Ton sur Ton Saison.
Brouwerij de Molen, Bodegraven. 10,5 %.
Apetrots, schrijf je dat nog steeds zonder tussen-n?
Ik weet niet hoeveel bieren er vernoemd zijn naar personen. ’t Zijn er vast niet veel. Elke brouwerij heeft er hooguit 1. Laten we dat in ieder geval als gemiddelde nemen.
Dus na 14 jaar bier verkopen, in fles, dan wel van tap, heb ik ’t licht gezien.

In Zijperspace begon ’t gloren.