M’n videobanden

Ik zou alleen maar zweedse films gaan verzamelen, zei ik op de 1e borrel van Film & Tv-wetenschap. Tegen een jongen die de verleiding z’n verzameling te blijven uitbreiden al niet meer had kunnen weerstaan voordat-ie aan deze studie begon. Hij vertelde me de plek waar hij goedkoop z’n lege videobanden aanschafte. Per 10 stuks. Ik trok de volgende dag onmiddellijk richting dat adres. Met een kater van die 1e borrel.
’t Was een zeldzaamheid dat een student in die tijd een comp had. Nog minder gebruikelijk was de videorecorder. Een student Film & Tv had beiden. Wij waren onze tijd ver vooruit. We moesten wel. Anders konden we niet bijhouden welke films we gezien hadden, op video hadden, & welk nr, welke titel, welke regisseur, welke acteurs er bij welke band hoorden. We namen onze lijsten, uitgeprint bij moeders thuis, mee naar onze feestjes, wisselden de interessante titels uit, & vertoonden ons bij de volgende ontmoeting met de beloofde stapel videobanden.
Nadeel was alleen dat we de banden moesten afstoffen in geval er visite van de familie dreigde. Was ook gister weer ’t geval. Gelieve daarom de banden in ’t schap te laten staan.

Men is gevoelig voor stof in Zijperspace