Herfstige dagen waren ‘t. Dagen van thuis zitten op m’n kamer, om de buien te mijden. & De storm, & de wind.
Anders nog een enkele keer bij Mirjam. Of soms bij Lange Ton, maar dat was alleen voor de muziek.

Bij Mirjam was ‘t de tragiek. Want een onbeantwoorde liefde die de schijn steeds deed gloren wel te antwoorden.
Herfst: ‘t zou beter zijn me op de herfst te concentreren. Ook al hadden we een lente & een zomer achter de rug, ‘t was zinniger me te richten op ‘t verval van tijden. & Me niet te laten verleiden door iets onbereikbaars.

Een lente van ontluiken; ‘t zit in de aard van ‘t seizoen.
Een zomer van plots blootgeven. Niet zomaar bloot. Nee, een totaal naakt verscheen me, waar ik m’n verontschuldigende ogen niet vanaf kon houden.
Ik wist niet wat de herfst me nog kon bieden. Mirjam wist dat ook niet.

& Anders, zoals gezegd, op m’n eigen kamer. Luisterend naar de radio, waar plots dit nr verscheen in die ‘verrukkelijke 15’.
Meejankend op m’n kamer, hopend weer terug te kunnen keren naar de verleiding.

Maar die boot vertrekt nooit weer vanuit Zijperspace.