Aangezien ik de afgelopen 2 dagen (ik hou een paar sokken altijd 2 dagen aan, behalve dan dat ik ze vlak voor slapen gaan uittrek & de volgende ochtend bij ontwaken weer aan) op 2 linker sokken heb gelopen, zoals eerder vermeld duidelijk vast te stellen, daar de linkersokken bij mij duidelijk zichtbaar een ‘L’ vertonen, de rechter daarentegen een ‘R’, zal ik de komende dagen doorbrengen op rechtersokken. Louter rechtersokken. 2 Wel te verstaan. Ik benadruk ’t nog maar even. Of ik moet trek krijgen in blootsvoets, maar dat gebeurt mij meestentijds slechts bij de gang richting sponde.
Nou vroeg ik mij af, een gedachte die mij te binnen schoot & mij vervolgens de gehele ochtend niet meer wilde verlaten, of ik nu anders in de wereld zou staan doordat er bij mijn linker kleine teen wat meer ruimte overschiet & de grote teen aan dezelfde zijde ’t met een kleinere behuizing zal moeten doen. De 1 kan plots vrij ademen, de ander stoot bij ’t minste geringste pardoes z’n neus. Dat moet iets doen met de gemoedsgesteldheid van beiden, welke mogelijk effect kan hebben op ’t humeur van de algehele voet, ‘t been, ’t zenuwgestel aldaar, de bloeddoorloop, m’n hersenen, m’n hart, etcetera.
Een omstandigheid van ogenschijnlijk nietszeggende aard kan een wereldrevolutie veroorzaken. U weet wel: de vlinder, de orkaan. Zo ook de 2 rechtersokken die elkaar de komende 2 dagen gezelschap zullen houden in ’t verwarmen van een belangrijk deel van mijn onderlichaam. Overigens zonder dat zij elkaar kunnen zien. Maar ik ga er vooralsnog van uit dat een sok dat niet nodig heeft: hij weet dat-ie altijd een broertje dan wel zusje bij zich heeft, die hij helpt voort te bewegen & vice versa. Maar nu blijkt dat ’t bedachte broertje dan wel zusje ’t broertje noch ’t zusje blijkt te zijn. Een volkomen vreemdeling, weliswaar van ‘tzelfde ras & af & toe gedumpt in dezelfde sokkenmand, maar vooralsnog hebben ze niet dezelfde avonturen beleefd, of zogezegd tegelijkertijd dezelfde paden bewandeld.
Zogauw 1 van beiden ’t te weten komt zal er onevenwicht ontstaan, ametrie, een wanverhouding. Zo die al niet reeds bestond voordat ’t bekend werd. Wellicht dat ik plots een vreemd loopje zal gaan vertonen, de ene voet trager op gang komt dan de ander, of juist grotere afstanden pleegt af te leggen binnen 1 stap, zodoende verder verwijderd te raken van z’n gedwongen wederhelft, of dat hij achter elk hobbeltje of andere oneffenheid probeert te blijven haken, een ware suïcidale aanslag op z’n meester plegend; misschien is ’t wel de andere voet die pogingen onderneemt tot dit soort ondermijningen van de voortbeweging van de grote baas. Zijnde mijn persoon.
Men begrijpt hopelijk mijn onrustig gevoel.
Daarentegen stel ik me enigszins gerust door te denken aan de afgelopen dagen die in pais & vree zijn doorgebracht door ondergetekende in gezelschap van de per abuis aangetrokken linkersokken. Hoewel ’t weer gister wat slechter was, meen ik te mogen bevroeden dat dit niet te wijten kan zijn aan ‘tgeen zich afspeelde in de onderste regionen van mijn lichaam.

Hoewel ’t zich wel zeer toevallig tegelijkertijd afspeelde in Zijperspace.