Cockie, die toevallig passeerde, zei dat ik ‘t gewoon in alle stilte moest doen als ik dat wilde. Wat nou speech, dacht ik. Ja, toe, doe een speech, moedigde Sylvia aan. Nee, hoor, ik denk er niet over.
Ik pakte m’n rugzak, haalde de 2 prijzen er uit & liet Vanzo kiezen. (Later heeft Sylvia ‘t prijsje van de tuinkabouter zitten pulken, toen ze de prijs van Vanzo ‘ns nader wilde onderzoeken). Hij drinkt niet, dus de fles McChouffe gaat naar Suffie.

Ach ja, ik moest natuurlijk uitleggen waarom ik 2 prijzen wilde uitreiken & opeens keken er zó veel mensen mijn kant op, dat de stem van m’n vader in me waarde (of ben ik zelf ondertussen die welluidende schreeuwlelijk?) & mijn uitleg tot aan de uitgangen aan weerzijden van ‘t Vondelpark te horen was. Men pleegt dat wel ‘ns een speech te noemen.

Ik heb verteld dat m’n moeder ‘t geheel heeft beoordeeld. Dat m’n moeder m’n trouwste lezer is & ik daar best trots op ben. Dat eigenlijk alle moeders trouwe lezers zouden moeten zijn van de div blogs (goh, wat ging ik daar te keer). Maar dat ze bij de beoordeling van de stukjes tot de conclusie kwam dat Vanzo & Suffie er ‘t meest uitstaken. & Ik heb verteld dat ik ‘t er eigenlijk wel mee eens was, maar zelf uiteindelijk niet de keuze tussen die 2 kon maken, dus besloten had om 2 prijzen uit te reiken. Vanzo had z’n prijs al geaccepteerd. De ander zou richting Suffie gaan. Applaus.

Zo, dat was de 1e keer in m’n leven dat ik mensen om applaus vroeg. ‘t Drong vervolgens niet tot me door of mensen daadwerkelijk applaudiseerden, maar een gedenkwaardig moment. Vooral ook omdat ‘t samenviel met ‘t einde van m’n speech in ‘t Vondelpark.

We zullen Suffie verwittigen vanuit Zijperspace.