‘t Is alsof ik over iets struikel & ik even bij moet komen van de schrik. Of de pijn in teen. Of nog erger. Afhankelijk van hoe groot de fout is.
& Steeds moet ik achterom kijken waar ik achter bleef haken & hoe die situatie ontstaan is.
Laat ik als voorbeeld ‘t boek nemen dat ik momenteel aan ‘t lezen ben: ‘Verweven leven’ van Mervin Sheldrake. Prachtig vertaald door Nico Groen, waardoor ‘t een extra genot is zo’n reeds indrukwekkend boek in ‘t nederlands te kunnen lezen.
Maar onderweg stond er ergens een foutje.
Ik ben gelukkig vergeten waar. M’n geheugen werkt inmiddels zo dat ik dergelijke oneffenheden uit kan wissen. ‘t Zou aan de slijtage van de cellen (of de verbindingen van ‘t systeem) kunnen liggen, maar ik vermoed dat ‘t wegstoppen ook een effectief middel voor me is geworden zodat ik struikelblokken niet achter me aan hoef te slepen.
Ik ben ook blij dat ik dhr Groen niet hoef aan te wijzen waar ik in zijn vertaling bij een onverwacht uitstekend grassprietje voorover buitelde. Dat ik zeg maar over ‘t spiegelglad gewaxte plaveisel liep & daarbij de punt van ‘t enige object dat enigszins uitstak vond dat m’n rechter- de linkervoet een luttel moment niet meer kon volgen, waardoor een breuk in evenwicht ontstond.
Daar zou ik me niet prettig bij voelen. Hij misschien wel evenmin.
Tegelijkertijd is ‘t wel zo dat zo’n oneffenheid in de tekst me uit de constante stroom van lezen haalt.
Ik ben gemakkelijk te verleiden me door zo’n stroom mee te laten nemen, maar wordt tevens makkelijk afgeleid. & Dan kost ‘t even om weer in dezelfde gemoedsstemming te komen, maar dat vergt dan wel enig heen & weer lezen om te achterhalen waar ‘t over ging voordat ik voorover duikelde. Waarbij ik heel erg m’n best moet doen ‘t punt waar ik struikelde te mijden. Alsof ik perse dezelfde fout wil gaan maken, alsof ik mezelf wil onderwerpen aan ‘t ongemak, net zolang tot ‘t weggesleten is.
Werkt niet bij mij; ik stop ‘t liever weg, ergens in hoekje vergetelheid.
Toen we in ‘t begin van ‘t crisisteam te horen kregen dat omhelzen & zoenen maar even voorkomen moest worden, had ik redelijk snel door wat de komende tijd van omgang met anderen zou moeten behelzen.
Enkele weken later zag ik op sociale media mensen verzuchten dat ze ‘t maar raar vonden dat ze mensen in films ‘t nu al kwalijk namen dat zij zich daar niet aan hielden.
Ik keurde ‘t gedrag van die acteurs een dag na de invoering van ‘t nieuwe normaal al af. Wat er voor zorgde dat ik steeds meer moeite kreeg om de verhaallijnen van die middernachtelijke series te volgen.
Ondertussen ben ik blij met @spatiegebruik, waar ‘t om ‘t verkeerd gebruik van lege ruimtes gaat. Lege ruimtes in tekst, welteverstaan, spaties dus, maar dat klinkt minder mooi & spreekt minder tot de verbeelding. & Dat is nou juist waar ‘t bij dat Twitteraccount om gaat: doordat er abusievelijk de spatietoets wordt gebruikt, ipv een streepje (-) of de woorden gewoon helemaal aan elkaar te schrijven, ontstaat er een totaal andere betekenis dan dat er bedoeld wordt te zeggen. ‘t Stemt me vrolijk om mezelf een weg om een legging voor te stellen, ondanks dat er enkele knopen in m’n fantasie ontstaan, maar dapper huppel ik voort over de zich langzaam vormende weg.
& Over lege ruimtes kan je niet struikelen in Zijperspace, alleen maar wat langer in blijven hangen.