Kiwi is van mij afhankelijk. Aandacht van de reeds langer aanwezige katten hoeft ze niet te verwachten. Zo zijn katten niet, zeker niet als ‘t niet de natuurlijke ouders zijn.
Bovendien tonen die 2 al geduld. In beperkte mate, zeker als we ‘t over Snoet gaan hebben, maar verder doen katten ‘t gewoon niet: geduld hebben of aanhankelijkheid tonen op volwassen leeftijd als ‘t niet voor eigen gewin zou zijn.

Dat zegt de niet-katliefhebbende mens in mij. Die tegelijk wel een beetje te doen heeft met de kreten van aandachtvragen van Kiwi.
Die dan natuurlijk vooral gericht zijn op mij, al moeten we ‘t geluid dan vooral vertalen naar ronken of spinnen. Ik ben haar plaatsvervangende soortgenoot. Misschien haar plaatsvervangende moeder.
Hoewel ik ook aan dat laatste twijfel, want ik ruik doorgaans niet zo poezerig. Met bovendien een geringe dosis vrouwelijke hormonen.

Maar Kiwi doet haar best mij poezerig te laten ruiken. Ze bespringt me, ze bijt me, ze zet haar nagels in m’n huid (heus, ‘t doet allemaal niet al te zeer, tenzij ik er van schrik), zodat ze nu een reden heeft om me plaatsvervangende moeder te noemen.
& Met dat instinct, de moederzoekende met sporen van haar eigen reuk over mijn lichaam verspreid, heeft zij mijn tepel gevonden. Dwars door mijn T-shirt heen.

Ik had ‘t pas door toen ‘t te laat was: haar pootjes met elk bijbehorende 5 nagels begonnen zich te spannen, te ontspannen, uit te strekken, in te trekken, etcetera, terwijl haar mond zuigende bewegingen maakte.
Ik had dat overigens te laat door. Was druk bezig met een boek. Zoals je doet als je op vakantie bent, ook al is ‘t dan een oppasverblijfplaats (met 3 katten plus 2 konijnen), waar geen huur voor betaald hoeft te worden. Verandert niets aan ‘t concept ‘vakantie’, toch?

Maar toen ik enigszins afgeleid was door wéér die nagels in die toch ook bij mannen enigszins gevoelige zone, toch even naar beneden keek, ietwat lager dan de horizon van met letters gevulde boek, bemerkte ik dat mijn tot matige proporties geschapen tepel aan rechterzijde (kijkers links), als ik ‘t vergelijk met de vrouwen die ik zoal meegemaakt heb met naakt torso redelijk klein geschapen genoemd kan worden, doorschijnend nat omgeven was door een zuigvlek op mijn shirt.

Toen heb ik dat kleinood met 1 hand weggesmeten. Nou moest ze ophouden met haar adoraties. Ik moest ook een normaal leven kunnen leiden op dit vakantieadres, gespeend van zuigvlekken die me nog meer van straat zouden houden.

‘t Is al nat genoeg in ‘t buiten van deze tijdelijke Zijperspace.