verlanglijstje nr 13

(Met dank aan Merel)

Ik groeide op met pacman. Er waren natuurlijk ook wel andere spellen, maar pacman was nou eenmaal ‘t spel dat een tijdlang als kast geplaatst was in de koffieshop waar ik dagelijks verbleef. Ik was redelijk goed in ‘t spelletje. In die plaatselijke koffieshop ging de strijd om de highscore tussen Pink & mij. Uiteindelijk behaalde Pink plots een xtreem hoge score & was-ie daarna niet meer te achterhalen. Maar ‘t bleef een mooi spel.
‘s Nachts bleef ‘t spel doorgaan in m’n hoofd. Hoe eenvoudig de opzet van ‘t spel ook was, ik kon er urenlang wakker van liggen op zoek naar de perfekte route, ‘t verzinnen van nieuwe trucs om de spoken af te leiden, & methodes om zo veel mogelijk punten te verdienen bij ‘t bord leeg happen.

Eenzelfde soort ervaring heb ik wel gehad met dammen (‘t hoeft niet perse een compspelletje te zijn): fanatiek 2 dagen achter elkaar gedamd tijdens een werkweek van middelbare school. Niemand kon van me winnen, maar had wel tot gevolg dat ik bij ‘t afsluitend feestje iedereen die rond de dansvloer zat, beschouwde als een damsteen die ik kon slaan, waardoor ik zodoende diezelfde vloer leeg kon spelen.

‘t Zijn verslavingen; vergaande verslavingen die m’n gedachten & belevingswereld volledig in beslag nemen. Soms neigend naar nachtmerries in halfslaap. Edoch, meestijds een heerlijke ervaring in z’n diverse gedaantes.

Merel ziet Zelda. & Wijt die ervaring aan ‘t intensief spelen met de Play Station, wat dan uiteindelijk een Nintendo blijkt te zijn. Nu vind ik dat div comp-spelletjes al behoorlijk wat ffect hebben op m’n gemoedsgesteldheid & verslavingsgevoeligheid. Maar blijkbaar heeft de Nintendo nog iets meer impact dan dat.

Nu wil ik ook een Play Station, maar nog liever een Nintendo.

‘s Nachts kicken de junks af in Zijperspace.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *